Νόμος 3869, «Νόμος Κατσέλη»: Τι είναι, πώς και πότε λειτουργεί

 Μπορείτε να ανατρέξετε στο συνημμένο αρχείο για πληροφορίες, σε μορφή απλών ερωτήσεων και απαντήσεων, σχετικά με τις προϋποθέσεις και τη λειτουργία του "Νόμου Κατσέλη".
http://www.koinonikisymfonia.gr/sites/default/files/908-nomoskatseletieinaiposkaipoteleitourgei33eroteseis-apanteseis.pdf

Σχέδιο Πολιτικής Απόφασης 1ου Συνεδρίου της Κοινωνικής Συμφωνίας

Το 1^ο  Συνέδριο της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ γίνεται σε µια περίοδο όπου στη χώρα µας, για τέταρτη συνεχή χρονιά, η Ελληνική Κοινωνία βιώνει την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών.  Η ασκούμενη πολιτική από την κυβέρνηση, μέρα με την μέρα αποδεικνύεται οικονομικά  αναποτελεσματική, κοινωνικά ανάλγητη  και εθνικά επικίνδυνη. Η ύφεση  βαθαίνει, η κοινωνία αποσυντίθεται και η εθνική ανεξαρτησία της χώρας απειλείται.
Τα εισοδήματα μειώνονται δραστικά µε αποτέλεσμα καθημερινά να παρουσιάζονται φαινόμενα εξαθλίωσης. Οι εργασιακές σχέσεις κατεδαφίζονται. Η ανεργία αυξάνεται µε δραματικούς ρυθμούς, το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας αποδομείται, η δημόσια και ιδιωτική  περιουσία δημεύεται και παραδίδεται στο κεφάλαιο. Το κράτος δικαίου καταργείται, η παιδεία ως αγωγή και γνώση απαξιώνεται, η δημοκρατία συρρικνώνεται, ο αυταρχισμός και η καταστολή ενισχύονται.
Η ανθρωπιστική κρίση βαθαίνει καθημερινά. Πάνω από 1,5 εκατ. συμπολίτες μας είναι άνεργοι. Στις νέες ηλικίες η ανεργία ανέρχεται στο 60%. Ακόμα κι αυτοί που έχουν κάποιο εισόδημα δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις δαπάνες για τρόφιμα, φάρμακα, στέγη. Τα μεσαία εισοδήματα συρρικνώνονται. Χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν. Αυτές που αντέχουν ακόμα στραγγαλίζονται από την έλλειψη ρευστότητας και τη γραφειοκρατία. Η αγορά είναι νεκρή. Οι προοπτικές είναι ακόμη χειρότερες. Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται σήμερα στη χώρα από την κυβέρνηση όχι μόνο εξαθλιώνει χιλιάδες νοικοκυριά και οδηγεί νέους επιστήμονες στο εξωτερικό,  γκρεμίζοντας τα όνειρα της νέας γενιάς, αλλά βυθίζει την οικονομία σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, αδυναμία εξυπηρέτησης οφειλών και διεύρυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων. Ακυρώνει αντί να ενισχύσει οποιαδήποτε προοπτική, υπονομεύει την κυριαρχία της  χώρας και υποθηκεύει την Εθνική Ανεξαρτησία. Το φάρμακο αυτό πραγματικά σκοτώνει.

Για μια Συμπαράταξη Δυνάμεων Ανατροπής
Δεν υπάρχουν περιθώρια ολιγωρίας και αδράνειας.  Εμείς, που συγκροτούμε την Κοινωνική Συμφωνία, προσανατολισμένοι στα ιδανικά και τις αξίες της πατριωτικής, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής αριστεράς, επιλέξαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ν’ αγωνισθούμε για την ανασυγκρότηση της μεγάλης, δημοκρατικής, σοσιαλιστικής παράταξης από τα ερείπια του νεοφιλελεύθερου τυφώνα, της ηθικής κατάπτωσης και των φαινομένων αθέμιτου πλουτισμού, αλλοτρίωσης και ενσωμάτωσης.
Ν’ αγωνισθούμε, με όρους πολιτικής και κομματικής αυτονομίας, για τη δημιουργία ενός μεγάλου προοδευτικού μετώπου ανατροπής, το οποίο θα αναλάβει την αναγέννηση της χώρας. Δίνουμε το παρόν υπερασπιζόμενοι τις πολιτικές, δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις του  αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, της γενιάς του 114 και της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες της νέας γενιάς και παλεύουμε για τα δικαιώματά της στη μόρφωση, στην εργασία, στη συμμετοχή.  Υπερασπιζόμαστε το κράτος ασφάλειας και δικαίου.
Μαζί με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν συγκλίνουσες απόψεις για τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση, αγωνιζόμαστε για να γίνει πράξη μια μεγάλη κοινωνική συμφωνία αξιών που θα κάνει ευδιάκριτες τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην ακολουθούμενη πολιτική και την εναλλακτική στρατηγική, ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη και στην προοδευτική - αριστερή πρόταση.
Η πορεία δεν είναι εύκολη και θα απαιτήσει πολλή δουλειά, ρήξεις με αντιλήψεις και πρακτικές του χθες και πολυεπίπεδες συνεργασίες τόσο σε εθνικό όσο και σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Είναι όμως η μόνη πορεία που θα δώσει διέξοδο, ελπίδα και βιώσιμη αναπτυξιακή προοπτική. Μια πορεία που θα κατοχυρώνει αντί να καταπατά βασικά κοινωνικά δικαιώματα, θα εξασφαλίζει ένα  δίχτυ ασφάλειας και αξιοπρεπούς διαβίωσης και θα διευρύνει τους συμμετοχικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Μια πορεία που θα ανακτά και κατοχυρώνει την εθνική μας ανεξαρτησία και κυριαρχία.

Οι δικές μας προτεραιότητες και διαχωριστικές γραμμές που κατατέθηκαν στην Ιδρυτική μας Διακήρυξη συμπυκνώνονται στα εξής:
α) Αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος και του κράτους.
 Η «Κοινωνική Συμφωνία» συντάσσεται με όσους αγωνίζονται για εμβάθυνση της Δημοκρατίας και μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Αυτό σημαίνει ανατροπή της αποφασιστικής επιρροής ισχυρών οικονομικών συμφερόντων στα κέντρα λήψης των πολιτικών αποφάσεων, αύξηση, αντιστρόφως, της επιρροής του λαού, πόλεμο κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς στον δημόσιο βίο. Η συνταγματική αναθεώρηση πρέπει να αποτελέσει σταθμό στην προσπάθεια για ποιοτική αναβάθμιση της Δημοκρατίας και την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, περιλαμβάνοντας θέματα, όπως η ποινική ευθύνη των υπουργών, το εκλογικό σύστημα, η κατάτμηση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών και οι προϋποθέσεις διενέργειας δημοψηφισμάτων, ως μέσου παρέμβασης των πολιτών σε σημαντικές για τη ζωή τους και τη χώρα αποφάσεις.
Πιστεύουμε στην ανάγκη ενός «ισχυρού» κράτους, όχι με την έννοια του εκτεταμένου κράτους, αλλά του ευέλικτου, και ικανού να σχεδιάζει και εφαρμόζει αποτελεσματικά πολιτικές με διαφάνεια και δημοκρατική νομιμότητα. Επιδιώκουμε τη ριζική μεταρρύθμιση των διοικητικών μηχανισμών με πρωτεύοντα στόχο την ενίσχυση του επιτελικού χαρακτήρα του κεντρικού κράτους, το οποίο πρέπει να αναλάβει τη διαχείριση των απολύτως αναγκαίων εθνικών πολιτικών, ενώ τις δημόσιες και κοινωφελείς λειτουργίες πρέπει να ασκήσει η περιφερειακή διοίκηση και αυτοδιοίκηση.
Η ενίσχυση της  τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης παράλληλα με τη μεταβίβαση των αναγκαίων πόρων, οφείλει να στηρίξει τη  συμμετοχική δημοκρατία, τη βιώσιμη αναπτυξιακή δυναμική και την κοινωνική συνοχή. Ταυτόχρονα είναι αναγκαίο να ενισχυθούν οι τοπικές κοινωνίες με ισχυρά μέσα «δημοκρατικής επιρροής», όπως μορφές τοπικής διακυβέρνησης, τοπικά δημοψηφίσματα κ.λπ. Η συνοχή των τοπικών κοινωνιών με αξιοποίηση  Τοπικών Συμφώνων Ανάπτυξης θα ενδυναμώσει και την εθνική συνοχή και κυριαρχία.
H δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους είναι αναγκαία προϋπόθεση ορθής χρησιμοποίησης του ανθρώπινου, φυσικού, κοινωνικού και πολιτιστικού κεφαλαίου, άσκησης κοινωνικού ελέγχου στις αναπτυξιακές πολιτικές και ουσιαστικής εφαρμογής των αρχών της ισότητας και του δικαίου για την κοινωνική πρόοδο και κοινωνική ευημερία.

β) Εθνικό Σχέδιο Οικονομικής Ανασυγκρότησης.
Επιτακτικός στόχος της πολιτικής μας, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, αποτελεί η έξοδος της χώρας μας από την κρίση, με την εφαρμογή ενός Εθνικού Σχεδίου Οικονομικής Ανασυγκρότησης, που αξιοποιεί τους ανενεργούς πόρους και το αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας μας, κατανέμει δίκαια τα βάρη και προστατεύει το κοινωνικό κράτος. Το Σχέδιο αυτό υιοθετεί την αρχή ότι πρώτιστο καθήκον είναι η ευημερία του λαού και όχι των δανειστών. Η βιωσιμότητα του χρέους, η έξοδος από την κρίση και την υπερχρέωση, η σωτηρία της πατρίδας θα διασφαλισθεί μόνο μέσα από ανοδικούς ρυθμούς ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας, που μπορούν να επιτευχθούν εντός της Ευρωζώνης σε καθεστώς νομισματικής σταθερότητας και Εθνικής ασφάλειας.
Ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη στη διπλή παγίδα της χρεοκοπίας και της λιτότητας. Κανένας δεν διακινδυνεύει να επενδύσει όταν γνωρίζει ότι, τα επόμενα χρόνια, τα ετήσια έσοδα δεν επαρκούν για την εξυπηρέτηση του χρέους και ότι η οικονομία βρίσκεται σε βαθειά ύφεση.
Γι’ αυτό οι δύο βασικές συνιστώσες της εναλλακτικής στρατηγικής οικονομικής ανασύνταξης είναι : α) η μείωση του σωρευμένου χρέους με «εισαγωγή ρήτρας ανάπτυξης» και β) η ανατροπή της πολιτικής της βίαιης λιτότητας, της ύφεσης και της αδιέξοδης και καταστροφικής εσωτερικής υποτίμησης.
Δημοσιονομική προσαρμογή δεν μπορεί να επιτευχθεί με μείωση μισθών και συντάξεων, επιβολή υπέρογκων άμεσων και έμμεσων φόρων, ούτε με την ουσιαστική δήμευση περιουσίας μέσω επιβολής εξοντωτικής φορολογίας στα ακίνητα ή την κατάλυση του κοινωνικού κράτους. Μπορεί να γίνει με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, την πάταξη της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και του λαθρεμπορίου, την ηλεκτρονική διασύνδεση όλων των οικονομικών υπηρεσιών και βάσεων δεδομένων, την αναμόρφωση της φορολογικής διοίκησης, την αυστηρή εφαρμογή προϋπολογισμού προγραμμάτων και υπηρεσιών για όλους τους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης.
Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει τη στήριξή της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών ώστε να κινηθεί η αγορά και να μειωθεί η ανεργία. Αυτό μπορεί να γίνει, σε πρώτη φάση, με νομοθετική πρωτοβουλία για αναδιάρθρωση καταναλωτικών,στεγαστικών  και επιχειρηματικών δανείων , την  καταπολέμηση αδιαφανών και αθέμιτων πρακτικών (τριγωνικών- ενδοομιλικών συναλλαγών  κπλ) στην τιμολόγηση προϊόντων και υπηρεσιών και την άμεση προώθηση στο πλαίσιο του ρόλου του Κράτους ως Εργοδότης Ύστατης Προσφυγής, προγραμμάτων δημιουργίας θέσεων κοινωφελούς εργασίας με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ. Σε δεύτερη φάση, επιδίωξή μας είναι να υπάρξει αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων, των κατώτερων μισθών και ημερομίσθιων αλλά και βελτίωση μισθών και εισοδημάτων, στο μεν δημόσιο τομέα, στη βάση ενός σύγχρονου μισθολογίου και στον ιδιωτικό στη βάση της εξέλιξης της παραγωγικότητας.
Για μας, η κοινωνική πολιτική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης. Δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση αν δεν καταπολεμηθούν με όλα τα μέσα η φτώχεια, η ανεργία, η περιθωριοποίηση, η καταπάτηση βασικών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η οικονομική πολιτική είναι αποτελεσματική όταν διευρύνει τις ευκαιρίες για όλους,  δημιουργεί πλούτο, προστιθέμενη αξία και θέσεις εργασίας αλλά και  κατοχυρώνει βασικά κοινωνικά δικαιώματα με πρώτο και πιο σημαντικό το δικαίωμα στην εργασία. Δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική προοδευτική στρατηγική αν δεν προταχθεί, ως αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα, το δικαίωμα στην εργασία.  Η κατοχύρωση του δικαιώματος στην εργασία, προάγει και τα άλλα βασικά δικαιώματα, δηλαδή το δικαίωμα σ’ ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης και στην ισότιμη, ανοικτή πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στην εκπαίδευση.

γ) Οικονομική και Παραγωγική Ανασύνταξη με Νέες Θέσεις Εργασίας και Κοινωνική Δικαιοσύνη.  
Το ζήτημα της “ανάπτυξης” είναι βαθύτατα πολιτικό. Ανάπτυξη δεν είναι η αύξηση του εισοδήματος που επιτυγχάνεται από κερδοσκοπικές δραστηριότητες, αγοραπωλησίες τίτλων στις αγορές ή στο χρηματιστήριο, υπερτιμολογήσεις προϊόντων και υπηρεσιών, αύξηση της κατανάλωσης που χρηματοδοτείται από δανεικά. Ανάπτυξη υπάρχει μόνο όταν διευρύνεται η εγχώρια παραγωγή με σεβασμό στο περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους, δημιουργούνται θέσεις εργασίας  και προωθείται ο τεχνολογικός μετασχηματισμός, η έρευνα και η καινοτομία που ενσωματώνονται σε ανταγωνιστικά, ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες όλο και πιο υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Η παραγωγική αναδιάρθρωση προϋποθέτει ένα μακρόπνοο Εθνικό  Πρόγραμμα  Ανασυγκρότησης σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο που θα θέτει όχι μόνο κατευθύνσεις αλλά και μετρήσιμους στόχους σε βάθος χρόνου. Απαιτεί  την κινητοποίηση τοπικών αναπτυξιακών δυνάμεων μέσω μιας διαδικασίας δημοκρατικού προγραμματισμού. Απαιτεί πολιτικές αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού των πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ώστε αυτές να συμβάλουν στην παραγωγική ανασύνταξη  της χώρας και την αντιμετώπιση του εκρηκτικού προβλήματος της ανεργίας,    την ενίσχυση τοπικών αναπτυξιακών δράσεων και τοπικών δικτύων, που αρθρώνονται γύρω από την παραγωγική φυσιογνωμία και ιδιαιτερότητα της γεωγραφικής μικροκλίμακας και την προώθηση της κοινωνικής οικονομίας. Απαιτεί τη δημιουργία «εθνικών πρωταθλητών», δηλαδή ικανού μεγέθους μονάδων για την επίτευξη παραγωγικών στόχων στρατηγικής σημασίας εντός κι εκτός Ελλάδας.
Προϋποθέτει επίσης σημαντικές αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις για:

• Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και διεύρυνση της φορολογικής βάσης με υιοθέτηση ενός σταθερού φορολογικού συστήματος για μια δεκαετία,
• Άνοιγμα των ολιγοπωλιακών αγορών και καταπολέμηση των ολιγοπωλιακών πρακτικών και της αδιαφανούς τιμολόγησης,
• Αποτελεσματική εποπτεία και αναδιάρθρωση του τραπεζικού κλάδου προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και του δημοσίου συμφέροντος,
• Απλούστευση των διαδικασιών αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων με κριτήρια αποτελεσματικότητας, διαφάνειας και λογοδοσίας,
• Προώθηση σοβαρών μεταρρυθμίσεων στον τομέα της δικαιοσύνης,
• Αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος με προστασία του δημόσιου χαρακτήρα του,
• Προώθηση σημαντικών αλλαγών στην παροχή υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής πρόνοιας για την δημιουργία ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους.

Προυποθέτει, πάνω απ’ όλα, τον  απεγκλωβισμό από ιδεοληψίες του παρελθόντος, που είτε ενοχοποιούν την  επιχειρηματικότητα θεωρώντας ότι η λειτουργία δημόσιων επιχειρήσεων εγγυάται αυτόματα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος., είτε θεωρούν ότι το κράτος είναι εξ ορισμού αντιπαραγωγικό και οι   ιδιωτικοποιήσεις πανάκεια. Η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, έχει αποδομήσει   αυτούς  τους μύθους.

δ) Διαμόρφωση και ανάπτυξη μιας  σύγχρονης  και αποτελεσματικής διπλωματίας, ιδιαίτερα όσον αφορά την λεκάνη της Μεσογείου.
Βασικός άξονας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής πρέπει να είναι τόσο η διαμόρφωση σχέσεων ισοτιμίας με ισχυρά κράτη όσο και με τις ανερχόμενες παγκόσμιες δυνάμεις. Σε διεθνές επίπεδο συντασσόμαστε με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για την αποτελεσματική εποπτεία και ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών, τον έλεγχο των οίκων αξιολόγησης και των φορολογικών παραδείσων καθώς και την καταπολέμηση της φτώχειας, την προώθηση της διεθνούς οικονομικής συνεργασίας και την προστασία του περιβάλλοντος από τις αρνητικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Παρά το γεγονός ότι η ελληνική και η ευρωπαϊκή κρίση χρέους λειτουργούν ως ανασταλτικοί παράγοντες για την άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, η παρούσα συγκυρία παρέχει δυνατότητες ώστε η χώρα μας να ενισχύσει τη διεθνή θέση της εκμεταλλευόμενη τις ευρύτατες ανακατατάξεις οι οποίες σημειώνονται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, με ιδιαίτερη έμφαση στο μεσογειακό χώρο. Τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τις ανακατατάξεις και πολιτικές αλλαγές στην Μεσόγειο και κυρίως η ανάπτυξη της ενεργειακής διπλωματίας στην περιοχή τοποθετούν την ανατολική Μεσόγειο στο επίκεντρο του διεθνούς γεωπολιτικού, πολιτικο – στρατιωτικού, ενεργειακού και οικονομικού ενδιαφέροντος και διαμορφώνουν τις συνθήκες, ώστε η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να ενισχύσει το ρόλο της στην περιοχή.
Για την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, η εφαρμογή του νεοοθωμανικού δόγματος επιτείνει την πάγια τουρκική απειλή στο τόξο Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος. Για το λόγο αυτό, η διατήρηση ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης καθώς και υψηλού φρονήματος του Ελληνισμού αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις εθνικής επιβίωσης και άσκησης μιας πολυδιάστατης και αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής.  Η διατήρηση της Εθνικής Αμυντικής βιομηχανίας είναι αναγκαίος όρος για την αμυντική θωράκιση της χώρας.

Για την Ελλάδα τόσο η αξιοποίηση της στρατηγικής και προνομιακής θέσης της στη Μεσόγειο όσο και η επίτευξη των στόχων της εξωτερικής πολιτικής διέρχονται μέσα από σημαντικές πρωτοβουλίες, τις οποίες πρέπει να αναλάβει άμεσα και είναι:
●     Η ενίσχυση αλλά και ανάληψη  ειρηνευτικών πρωτοβουλιών ώστε η Μεσόγειος να γίνει θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας.
●     Ο καθορισμός και η ανακήρυξη των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, ώστε να καταστεί το συντομότερο δυνατό αξιοποιήσιμος ο ορυκτός πλούτος.
●     Η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος στη λεκάνη της Μεσογείου σε συνεργασία με τα παράκτια κράτη  και τον επιμερισμό του κόστους των συνεπειών του αναλογικά σε όλες τις χώρες της Ε.Ε.

ε) Το μέτωπο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  
Η παρατεταμένη ύφεση, η οικονομική κρίση με την τεράστια ανεργία στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ο Γερμανικός ηγεμονισμός έχουν δημιουργήσει συνθήκες διάλυσης του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Βιώνουμε την υποκατάσταση των πολιτικών θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της διαβούλευσης από πρακτικές στις οποίες επικυριαρχούν  οι  αγορές  και τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των οικονομικά ισχυρών κρατών. Οι εφαρμοζόμενες ευρωπαϊκές πολιτικές  για την αντιμετώπιση της κρίσης αντί να οδηγούν στη σύγκλιση των οικονομιών, οδηγούν σε αποικίες χρέους. Αντί για Ευρώπη των Λαών και μια Ευρώπη παράγοντα  σταθερότητας και ειρήνης,  έχουμε την Ευρώπη των  πολλαπλών ταχυτήτων.
Απότοκα αυτής της εξέλιξης είναι τα φαινόμενα της ακραίας κοινωνικής πόλωσης και της ανόδου τόσο του  ευρωσκεπτικισμού και της ξενοφοβίας όσο και της ακροδεξιάς. Θέση μας είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να υπάρχει μόνο για τις οικονομικές ελίτ, το χρηματοπιστωτικό σύστημα ή τις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να προασπίζεται μόνο την απελευθέρωση των αγαθών ή την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίου. Θα πρέπει να είναι δύναμη πολιτισμού, αξιών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, διαλλακτικότητας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και ασφάλειας των λαών της.
Σε ένα τέτοιο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται μπροστά σε ένα καθοριστικό για την πορεία και την ύπαρξή της δίλημμα: Συνέχιση των πολιτικών που οδηγούν σε απόκλιση και διάλυση ή αλλαγή  πορείας με πολιτικές συνοχής, σύγκλισης, βιώσιμης ανάπτυξης και άμεσης αντιμετώπισης των ανθρωπιστικών κρίσεων που ενέσκηψαν στην Ευρώπη για πρώτη φορά μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο;
Εμείς πιστεύουμε στην ανάγκη Αλλαγής  πορείας και αγωνιζόμαστε γι’ αυτό μέσα στην Ευρώπη μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις που πιστεύουν σε μια κοινωνική  Ευρώπη, σε μια Ευρώπη  των Λαών.

ΑΠΟΦΑΣΗ

Μπορούμε να βάλουμε φρένο σ’ αυτό τον κατήφορο.
Α) Δεσμευόμαστε να αγωνιστούμε για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου δημοκρατικής ανατροπής  της ασκούμενης πολιτικής.
Ν’ αποδομήσουμε την προπαγάνδα ότι η ακολουθούμενη πολιτική αποτελεί μονόδρομο και ότι δηθεν  δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Με τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες μας αποδείξαμε το αντίθετο. Δεσμευόμαστε να εμπλουτίσουμε και να εξειδικεύσουμε ακόμα περισσότερο τις θέσεις αυτές αλλά και να συμμετέχουμε σ’ ένα ανοικτό κοινωνικό διάλογο αλλά και σε κοινές δράσεις με  άλλα κοινωνικά κινήματα, κόμματα, δίκτυα, φορείς ή προσωπικότητες που αγωνίζονται για  μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης,  με προοδευτικό πρόσημο, που θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση και θα προασπίσει κυριαρχικά δικαιώματα και το δημόσιο συμφέρον.

Β) Δεσμευόμαστε να αγωνιστούμε για μια ευρύτατη συμπαράταξη αριστερών, οικολογικών, σοσιαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων που προέρχονται από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, διαδρομές και βιώματα, που διατηρούν την αυτοτέλειά τους, αλλά ενώνουν τις δυνάμεις τους στη βάση μιας ελάχιστης προγραμματικής συμφωνίας για την ανατροπή της ακολουθούμενης αδιέξοδης πολιτικής.
Η συμπαράταξη αυτή θα ανατρέψει την στατική αριθμητική του χθες. Θα δώσει φωνή σε περιθωριοποιημένα στρώματα και πολιτική έκφραση σε μεσαία στρώματα που βιώνουν τη συμπίεση των εισοδημάτων τους, αλλά μένουν χωρίς πολιτική αντιπροσώπευση.
Θα διευρύνει σημαντικά τη διαπραγματευτική μας δύναμη σε σχέση με τους πιστωτές μας. Γιατί επιτυχής έκβαση στις διαπραγματεύσεις θα υπάρξει μόνο αν οι πιστωτές μας γνωρίζουν πως, από την άλλη μεριά του τραπεζιού, υπάρχει μια αποφασισμένη ομάδα με ξεκάθαρη εντολή ανατροπής της ακολουθούμενης πολιτικής και ισχυρή λαϊκή στήριξη.
Θα συμβάλει επίσης στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Θα αναπτερώσει το συλλογικό  φρόνημα καθώς θα μας επιτρέψει ν’ αποτινάξουμε το φοβικό σύνδρομο ενός ηττημένου λαού που δεν διεκδικεί τίποτα αλλά υποτάσσεται στα κελεύσματα και τα συμφέροντα τρίτων υπό την απειλή εκβιαστικών διλημμάτων.
Θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της πολιτικής και των δημοκρατικών θεσμών καθώς θα ενισχύσει τη δυνατότητα της να συγκρουστεί με κλειστά κυκλώματα πολιτικής επιρροής και εξουσίας, ενισχύοντας τη διαφάνεια και τον εκδημοκρατισμό της οικονομίας και της πολιτικής.

Γ) Δεσμευόμαστε να συμβάλουμε στην  ιδεολογική,   πολιτική και οργανωτική ανασύνταξη της σοσιαλιστικής αριστεράς    
Η ανασύνταξη του χώρου θα συμβάλει καθοριστικά στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου μιας ακηδεμόνευτης , προοδευτικής διακυβέρνησης και στην ανάδειξη μιας αξιόπιστης συμπαράταξης δυνάμεων.  Συμφωνία στην ανάγκη ανασύνταξης του σοσιαλιστικού χώρου σημαίνει
α)      την  ιδεολογική και πολιτική οριοθέτηση του χώρου κάτω από τις νέες διεθνείς γεωπολιτικές και Ευρωπαϊκές συνθήκες αλλά και τους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς που έχουν συντελεσθεί,
β)      την πρόταξη μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής πολιτικής πρότασης διακυβέρνησης στη βάση ενός προοδευτικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης που θα αποδομεί τις συντηρητικές ιδεοληψίες και θα αναδεικνύει με αξιόπιστο τρόπο εναλλακτικές επιλογές για την έξοδο της χώρας αλλά και της Ευρώπης από την κρίση,
γ)      την ανάληψη  πολιτικών και κοινωνικών πρωτοβουλιών σε εθνικό και τοπικό επίπεδο για μετουσίωση του πολιτικού λόγου σε πολιτική και ανθρωπιστική δράση με αντίκτυπο στην κοινωνία ,
δ)      την  κινητοποίηση και οργανωτική ανασύνταξη των προοδευτικών / σοσιαλιστικών δυνάμεων μέσω προώθησης πανελλαδικών πρωτοβουλιών διαλόγου και δράσης και
ε)       την στενή συνεργασία και συμπόρευση με άλλες δυνάμεις στο πλαίσιο της συμπαράταξης δυνάμεων που προτείνουμε.

Δ) Δεσμευόμαστε  να συμβάλουμε στη διαμόρφωση    ένος  νέου αξιακού συστήματος για την πολιτική, την συλλογική δράση και την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος.  
Οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν χρέος να αγωνισθούν για ένα “πολιτισμό ευθύνης και αλληλεγγύης” ενάντια στον “πολιτισμό της αγριότητας και της κερδοσκοπίας”. Η αξιοπιστία της πολιτικής αποτελεί  προϋπόθεση για την  εθνική ανασυγκρότηση και την έξοδο από τη κρίση.
Μια κοινωνία σε φόβο, ανασφάλεια για το αύριο, χωρίς στοιχειώδη κοινωνική συνοχή κάτω από τη κυριαρχία του φόβου και της συντηρητικής λογικής «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δεν μπορεί να στηρίξει την πορεία εξόδου από την κρίση και την αναγκαία ανασυγκρότηση.
Μια κοινωνία χωρίς καμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό της σύστημα και την πολιτική της ηγεσία, δεν είναι δυνατόν να συμμετέχει ουσιαστικά και αποφασιστικά στη διαμόρφωση και την υλοποίηση ενός σχεδίου ανασυγκρότησης και εξόδου από τη κρίση. Η αξιοπιστία και σε τελευταία ανάλυση και η αποτελεσματικότητα κάθε σχεδίου εξαρτάται από την αξιοπιστία των φορέων και των προσώπων που το εισηγούνται.
Ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα, αναξιόπιστοι πολιτικοί φορείς και φθαρμένα πολιτικά πρόσωπα, δεν μπορούν να είναι φορείς της ανασυγκρότησης.
Η Κοινωνική Συμφωνία δεσμεύεται να προχωρήσει, όπως ήδη το έχει πράξει, στις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την κινητοποίηση όλων των ζωντανών και υπεύθυνων δυνάμεων της κοινωνίας μας στον αγώνα για την αναγέννηση των συμμετοχικών θεσμών ως προϋπόθεση και εγγύηση για την αναγέννηση της πολιτικής.
Για όλους εμάς η συνέπεια λόγου και πράξης  δεν εξαντλείται στο επίπεδο των προθέσεων. Είναι θέμα ποιότητας και αποτελεσματικής οργάνωσης. Οργάνωσης ικανής να μετουσιώνει το κοινωνικό πρόβλημα και την κοινωνική ανάγκη σε δημιουργική δράση και κοινωνικό αγώνα με πράξεις αλληλεγγύης. Να μετουσιώνει τον πολιτικό λόγο όχι μόνο σε διεκδίκηση αλλά σε διαμόρφωση και εμπέδωση αξιών οι οποίες θα εμπνεύσουν την ανατροπή απαράδεκτων και απάνθρωπων πολιτικών και την υιοθέτηση μιας νέας αλλαγής που τόσο έχουμε ανάγκη.
Τέλος θέλουμε να στείλουμε  ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις: είμαστε αποφασισμένοι ν’ αγωνιστούμε για να υπάρξει διεκδίκηση  μιας άλλης πορείας και ανατροπή. Μια πορεία που θα επαναφέρει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα στο λαό μας  και το χαμόγελο στα χείλη μας.

ΚΑΛΟΥΜΕ

Όλους τους δημοκράτες που στάθηκαν όρθιοι και  δεν υπηρέτησαν  τις πολιτικές της κοινωνικής αποσάθρωσης και εξαθλίωσης, που είδαν τα αδιέξοδα της πολιτικής της Τρόικας και των μνημονίων, που διαπιστώνουν ότι το φάρμακο της Τρόικα σκοτώνει, να πυκνώσουν τις τάξεις μας και να παλέψουν μαζί μας.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για ολιγωρίες, συναισθηματισμούς, μεμψιμοιρίες και μνησικακίες.
Είναι ώρα ευθύνης!  Η υπόθεση της ανασυγκρότησης της πατρίδας μας είναι υπόθεση όλων μας. Δεν μπορεί να είμαστε απόντες από την μεγάλη πρόκληση και πρόσκληση της ευθύνης.
Όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε φρένο στο κατήφορο και να συμβάλουμε δημιουργικά στην ανάκτηση της χαμένης μας αξιοπρέπειας. Με πρωταγωνιστές όλους όσους αγωνίστηκαν κάθε φορά που η πατρίδα τους το ζήτησε.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
Για τη Δημοκρατία, για το λαό, για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Αναδημοσίευση άρθρου της Μαρίας Κυριακοπούλου, Πρώην βουλευτού, μέλους της Διοικούσας Επιτροπής της «Κοινωνικής Συμφωνίας» με αφορμή το 1ο Συνέδριο του κόμματος που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα thebest.gr

Υπηρετούμε τη Δημοκρατία και όχι τις αγορές

Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου το Κόμμα της Κοινωνικής Συμφωνίας πραγματοποιεί το πρώτο καταστατικό συνέδριο.
Γέννημα μιας βαθιάς πολιτικής και ιδεολογικής διαφωνίας βουλευτών που αντιταχτήκαμε στην παράδοση της χώρας και του λαού της σε ξένες δυνάμεις μέσα από την υπογραφή του δεύτερου ληστρικού μνημονίου.
Η Κοινωνική Συμφωνία που δημιουργήθηκε στις 14 Μαρτίου 2012, παρά τις Κασσάνδρες, όχι απλά υπάρχει, αλλά στο διάστημα αυτό με επικεφαλής την Πρόεδρο Λούκα Κατσέλη πήρε σημαντικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό για την εναλλακτική πρόταση εξόδου της χώρας από την κρίση.
Γι’ αυτό από την πρώτη στιγμή στηρίξαμε τη συγκρότηση ενός ισχυρού μετώπου των δημοκρατικών, σοσιαλιστικών, προοδευτικών, οικολογικών δυνάμεων για την ανατροπή της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Αυτή η ανάγκη μάλιστα διαπιστώθηκε μετά από πρωτοβουλία της Κοινωνικής Συμφωνίας και στις 19 Ιουλίου στο “Τιτάνια” σε μια συνάντηση εκπροσώπων των κομμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των Οικολόγων και άλλων πολιτικών κινήσεων με στόχο μια προοδευτική διακυβέρνηση.
Όλοι πια αντιλαμβανόμαστε ότι η εφαρμογή με τόση ευλάβεια των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών από τους συγκυβερνώντες ως αποτέλεσμα δεσμεύσεων απέναντι στην τρόικα,μετατρέπουν την Ελλάδα σε μια παρακμάζουσα χώρα. Έναν παράδεισο για τους λίγους και ξένους και έναν “καιάδα” για τους Έλληνες. Σήμερα ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος, παραχωρούνται δημόσιες λειτουργίες και υπηρεσίες σε ιδιώτες (Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση), απολύονται άκριτα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, ισοπεδώνεται το Κοινωνικό Κράτος στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των δήθεν μεταρρυθμίσεων. Γι’ αυτό και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών, και μάλιστα η νέα γενιά, δεν μπορεί να απολαύσει τα αγαθά και τις αξίες που συγκροτούν μια κοινωνία.
Εμείς ως Κοινωνική Συμφωνία φιλοδοξούμε να συμβάλουμε στην κινητοποίηση όλων εκείνων των δυνάμεων που πιστεύουν πως πρέπει να δοθεί τέλος στην υποτέλεια της χώρας και τη φτωχοποίηση του λαού.
Η Κοινωνική Συμφωνία με τα νέα της εκλεγμένα όργανα θα συνεχίσει να στηρίζει τον αγώνα των αδικημένων διότι ο πόνος, η εξαθλίωση, η αδικία και η απόγνωση που βιώνουν οι άνθρωποι δεν μας επιτρέπουν να μείνουμε αδρανείς. Και δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς στην κυριαρχία της άποψης ότι η οικονομία αποφασίζει για το μέλλον των λαών, διότι όπως έλεγαν και οι Μαρξ-Έγκελς στο “Κεφάλαιο” «Η καπιταλιστική οικονομία ωθούμενη από την αναζήτηση του κέρδους έχει ανάγκη από μια αγορά που συνέχεια εξαπλώνεται».
Το χρέος μας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας έναντι της τυραννικής δύναμης των αγορών μας οπλίζει με δύναμη διότι θέλουμε να υπηρετήσουμε τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του.

Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε και στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/234524

Δελτίο τύπου για το 1ο Συνέδριο της Κοινωνικής Συμφωνίας

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ»

Η «Κοινωνική Συμφωνία» θα πραγματοποιήσει το 1ο καταστατικό της Συνέδριο  το Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013 στο ξενοδοχείο Novotel (Μιχαήλ Βόδα  4-6 Αθήνα) από τις 09:00 μέχρι τις 21:00.
Θα συμμετάσχουν 500 στελέχη από όλη την Ελλάδα, τα οποία θα κληθούν να ψηφίσουν το καταστατικό του κόμματος και, βάσει αυτού, τον Πρόεδρο και 50μελή Πολιτική Επιτροπή. Αναμένεται επίσης να παραβρεθούν ως παρατηρητές, στελέχη από την Τοπική Αυτοδιοίκηση καθώς και εκπρόσωποι μαζικών κινημάτων και κοινωνικών φορέων.
Επισημαίνεται ότι από την ίδρυσή της στις 14 Μαρτίου 2012, η «Κοινωνική Συμφωνία» είχε προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή με Πρόεδρο την κυρία Λούκα Τ. Κατσέλη.
Στο Συνέδριο έχουν κληθεί και πρόκειται να απευθύνουν χαιρετισμό, εκπρόσωποι από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους και από την Κύπρο εκπρόσωποι από την ΕΔΕΚ και το ΑΚΕΛ.
Το 1^ο Συνέδριο της «Κοινωνικής Συμφωνίας» γίνεται σε μια περίοδο όπου στη χώρα μας, για τέταρτη συνεχή χρονιά, η Ελληνική Κοινωνία βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Η ασκούμενη πολιτική από την κυβέρνηση αποδεικνύεται οικονομικά αναποτελεσματική, κοινωνικά ανάλγητη και εθνικά επικίνδυνη. Η ύφεση βαθαίνει, η κοινωνία αποσυντίθεται και η εθνική ανεξαρτησία της χώρας απειλείται..
Με σταθερό προσανατολισμό στα ιδανικά και τις αξίες της πατριωτικής, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής αριστεράς, η «Κοινωνική Συμφωνία» φιλοδοξεί να συμβάλει  στην ανασυγκρότηση της μεγάλης, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής παράταξης από τα ερείπια του νεοφιλελεύθερου τυφώνα. Αγωνίζεται για τη δημιουργία μιας μεγάλης συμπαράταξης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με κυβερνητική προοπτική για την ανατροπή της πολιτικής της βίαιης λιτότητας, την εμβάθυνση της Δημοκρατίας και την έξοδο της χώρας από την πολύπλευρη κρίση.
Μέσα από τις δύο Πανελλήνιες Συνδιασκέψεις της καθώς και τις ημερίδες που οργάνωσε, συνδιοργάνωσε ή συμμετείχε, η «Κοινωνική Συμφωνία» ανέλαβε σημαντικές πρωτοβουλίες και δράσεις για να προωθήσει τους στόχους των προγραμματικών της θέσεων με προτεραιότητα:

• Την επεξεργασία και κατάθεση για δημόσιο διάλογο ενός Εθνικού Σχεδίου Οικονομικής Ανασυγκρότησης έχοντας ως βασική αρχή την ευημερία του λαού και όχι των δανειστών
• Τη δημιουργία ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης
• Την επεξεργασία και προώθηση μιας Εθνικής Στρατηγικής με σκοπό να ενισχυθεί η θέση, η ασφάλεια και ο γεωπολιτικός ρόλος της χώρας.
• Την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος και του κράτους, μέσω μιας βαθιάς ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης των δημοκρατικών αντιπροσωπευτικών θεσμών και της δημόσιας διοίκησης προς όφελος των πολιτών.
• Τον αγώνα για μια προοδευτική Ευρώπη, μέσα από πολυεπίπεδες συμμαχίες με άλλες προοδευτικές δυνάμεις.

Σε συνέχεια της Ιδρυτικής Διακήρυξης, η Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου αναμένεται να εξειδικεύσει το πολιτικό στίγμα της «Κοινωνικής Συμφωνίας», τις διαχωριστικές γραμμές από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική καθώς και τους βασικούς πυλώνες της εναλλακτικής πολιτικής για την έξοδο από την κρίση.

Το πρόγραμμα του 1ου Συνεδρίου της Κοινωνικής Συμφωνίας

08:00-09:30     Διαπιστεύσεις
09:40-10:00     Έναρξη Συνεδρίου από Γενικό Γραμματέα  Λ. Μίχο
                      Εκλογή Προεδρείου
10:05-10:25     Πολιτική Εισήγηση Προέδρου Λούκας Τ. Κατσέλη

10:30-11:00     Χαιρετισμοί Κομμάτων
11:00-11:15     Διάλειμμα
11:15              Εκλογή Εφορευτικής Επιτροπής
(11:20-13:00    Αμέσως μετά την εκλογή της Εφορευτικής Επιτροπής, Υποβολή Υποψηφιοτήτων για Πρόεδρο & Πολιτική Επιτροπή)
11:20-11:40     Εισήγηση Καταστατικού από Μέλος Διοικούσας Επιτροπής Μ. Κυριακοπούλου
11:40-14:45     Τοποθετήσεις συνέδρων
14:45-15:00     Έγκριση Καταστατικού
(15:00-19:00    Ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου & Πολιτικής Επιτροπής)
15:00-18:00     Τοποθετήσεις Συνέδρων (συν.)
18:00              Έγκριση πολιτικής εισήγησης – Ψηφίσματα
18:30              Δευτερολογία Προέδρου
20:45              Ανακοίνωση εκλεγμένων μελών από Εφορευτική Επιτροπή

Αναδημοσίευση άρθρου του Ντίνου Κουτσολιούτσου από την ιστοσελίδα reporter.gr (πλήρες κείμενο)

Η μόνη διαπραγμάτευση έγινε από την Λούκα Κατσέλη

 Επί τέσσερα χρόνια της Ελληνοευρωπαϊκής κρίσης, (για να μην ξεχνάμε ότι η κρίση της Ελληνικής οικονομίας είχε και έχει συνένοχο αλλά και αντίκτυπο στην ευρύτερη Ευρωζώνη), όλοι οι έλληνες πολιτικοί, και στις εναλλασσόμενες κυβερνητικές ηγεσίες αλλά και στα κόμματα της αντιπολίτευσης, μιλάνε, υπόσχονται, φωνάζουν, φωνασκούν, και γενικώς κάνουν μεγάλο σαματά για την ανάγκη, την πρόθεση και την πράξη της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα και την Ευρωζώνη (βλέπε Γερμανία...).

Αλλά μόνο μία πολιτικός επιχείρησε και κατόρθωσε να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά με την Τρόικα, όλα αυτά τα χρόνια, και αυτή ήταν η Λούκα Κατσέλη, στους οκτώ μήνες που ήταν υπουργός της κυβέρνησης του Γιωργάκη, και το καταπληκτικότερο επίτευγμα αυτής της διαπραγμάτευσης είναι ο νόμος Κατσέλη, που προστάτευσε και ακόμα προστατεύει από τότε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες από το να χάσουν την πρώτη τους κατοικία και να μείνουν στον δρόμο.
Αυτόν το νόμο Κατσέλη, ίσως ο μόνος νόμος που δημιουργήθηκε από την μνημονιακή πολιτική, υπέρ των Ελλήνων αντί εναντίον του λαού, το διαπραγματεύτηκε σκληρά με την Τρόικα και τον επέβαλε, πολεμώντας ακόμα και την ίδια της την κυβέρνηση, μία γυναίκα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η κα. Κατσέλη. Όλοι οι άλλοι άντρες του ελληνικού πολιτικού συστήματος αποδείχτηκαν και εξακολουθούν να αποδεικνύονται μέχρι αποδείξεως του εναντίον, απλοί φαφλατάδες.
Και αυτόν τον νόμο, έχει βαλθεί η Τρόικα τώρα, δύο χρόνια μετά την διαπραγματευτική της ήτα στα χέρια της υπουργίνας Κατσέλη, να απαλείψει, και η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου/Στουρνάρα, προσπαθεί να διαπραγματευτεί την διάσωσή του. Να δούμε.
Βλέποντας την Λούκα Κατσέλη στην συνομιλία της με την Πόπη Τσοπανίδου προχθές στο κανάλι του STAR, μπορούσε κανείς να πιστοποιήσει τα δύο τεράστια πλεονεκτήματα που έχει η κ. Κατσέλη, και που της πρόσφεραν την ευκαιρία να πολεμήσει την Τρόικα και τους δανειστές, και να νικήσει, προστατεύοντας μυριάδες ελληνικές οικογένειες.
Το ένα πλεονέκτημα είναι εγκεφαλικό. Η κα. Κατσέλη κατέχει την επιστήμη της οικονομίας και σε βάθος και σε πλάτος, και έχοντας επίσης μακρόχρονη εμπειρία σαν καθηγήτρια οικονομικών σπουδών, είναι σε εξαίρετη θέση να συζητήσει οικονομικά θέματα και με τους ειδικούς της Τρόικας, αλλά και να τα εξηγήσει σταράτα και δυναμικά για το κοινό της τηλεόρασης. Αυτό η κα. Κατσέλη είναι σε θέση να το κάνει ακόμα και όταν συνομιλεί με μία παρουσιάστρια, την κ. Τσοπανίδου σε αυτή την περίπτωση, η οποία μου φαίνεται (προσωπικά), ότι έχει αμβλύνει σημαντικά την αντιπαράθεση της με την μνημονιακή πολιτική, μετά τις καλοκαιρινές της διακοπές, δηλαδή, μετά την μετακόμιση της από το κανάλι του SKAIστο κανάλι του STAR, και η οποία κ. Τσοπανίδου έδειχνε πρωτοφανή αδυναμία να παρακολουθήσει και να αποδεχθεί τις αυτονόητες οικονομικές θεωρίες και πραγματικότητες που εξηγούσε η κα. Κατσέλη περί της ελληνικής οικονομίας και της μνημονιακής πολιτικής . Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος...
Το δεύτερο πλεονέκτημα βρίσκεται στην καρδιά, και θα έλεγα είναι και το σημαντικότερο, και αυτό ακριβώς που ξεχώρισε την κα. Κατσέλη από τους λοιπούς υπουργούς του Γιωργάκη στους οκτώ μήνες της υπουργικής της θητείας. Αυτό το πλεονέκτημα της καρδιάς, θέλω να πιστεύω, βρίσκεται πολύ πιο συχνά στις γυναίκες της ανθρώπινης κοινωνίας, παρά στους άνδρες, κάτι που είναι γεγονός και για την Ελλάδα, και σίγουρα είναι γεγονός στο σημερινό πολιτικό σύστημα. Η γυναίκα πολιτικός Κατσέλη βρίσκεται πιο άμεσα, συναισθηματικά, και εάν θέλετε υπαρξιακά, στην καθημερινότητα της ελληνικής οικογένειας, και σαν μητέρα, είναι πιο διατεθειμένη να παλέψει σκληρά για τα παιδιά της, και άρα και για το σπίτι της, για να προστατεύσει τα παιδιά της.
Για αυτό και στο αρχαίο ελληνικό Πάνθεο, την οικογένεια την προστάτευαν θεές, η Ήρα και η Εστία, και για αυτό η σκύλα και η λέαινα είναι, στο ζωικό κόσμο, οι πιο άγριες και ακαταμάχητες αγωνίστριες για το καλό των παιδιών της.
Και να μην ξεχνάμε και την Άγγελα Μέρκελ, την Μούτη (dieMutti), την μαμά του μόλις πρόσφατα ενωμένου (και ένεκα τούτου καταπονημένου) Γερμανικού λαού, η οποία, στην προσπάθεια της να διαφυλάξει το βιός των «παιδιών» της, της «οικογένειάς» της, δεν υπολείπεται καθόλου σε σκληράδα και σε αγριάδα εναντίον όλων εκείνων (βλέπε Ελλάδα και λοιπά μνημονιακά κράτη), που θέτουν σε κίνδυνο, ηθελημένα ή αθέλητα, τα παιδιά της και την οικογένεια της.
Και δεν είναι ίσως και τυχαίο ότι στην δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Ευρωζώνης, στην Γαλλία, το κόμμα που αντιστέκεται στην σκληρή και εχθρική πολιτική της Γερμανίας, και το οποίο κόμμα έρχεται τώρα πρώτο στις γαλλικές δημοσκοπήσεις, έχει αρχηγό μία γυναίκα, την Λε Πεν, της οποίας το πολιτικό (και λίαν αποτελεσματικό) διάγγελμα προς τους Γάλλους είναι «έξω οι μετανάστες και έξω και οι Γερμανοί με το ευρώ τους». Και μπορούμε να πάμε και πολύ πιο πίσω, στην Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία οτιδήποτε άλλο έμοιαζε παρά σε μαργαρίτα σαν πολιτικός, και η οποία, ακριβώς για να προστατεύσει τα δικά της τα παιδιά, τα εγγλεζάκια, είπε ένα σθεναρό ΟΧΙ στην Ευρωζώνη, γιατί ήξερε ότι θα την καταδυνάστευε η Γερμανία, και για το οποίο όχι, την μακαρίζουν όλοι τώρα στην πρώην μεγάλη Βρετανία.
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην Λούκα Κατσέλη και στον πολιορκημένο νόμο της. Το ένα θέμα, το μεσοπρόθεσμο είναι ότι οιαδήποτε άλλη ελληνική κυβέρνηση θελήσει να προσπαθήσει να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, οφείλει και χρειάζεται να έχει την κα. Κατσέλη σε ηγετική θέση, είτε σαν υπουργός Οικονομικών, είτε και σαν πρόεδρος, ή αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Όσον αφορά το άμεσο μέλλον των κόκκινων στεγαστικών δανείων της πρώτης κατοικίας. Γιατί δεν μπορεί η πολιτεία να διαπραγματευτεί ένα παρόμοιο δανειακό καθεστώς και έκπτωση για αυτά τα δάνεια, με το καθεστώς που διαπραγματεύεται, πολύ πιο αποτελεσματικά, για το δανειακό καθεστώς του δημόσιου χρέους. Όταν οι δανειστές του ελληνικού δημόσιου χρέους προσφέρουν δανειακές διευκολύνσεις στην ελληνική κυβέρνηση για να μη σπρώξουν την χώρα σε χρεωκοπία και χάσουν οι δανειστές και τα αυγά και τα καλάθια, γιατί δεν μπορεί η ίδια νοοτροπία και χρηματοπιστωτική πολιτική να χρησιμοποιηθεί για την μέση ελληνική οικογένεια.
Η προσωρινότητα του νόμου Κατσέλη πόνταρε ακριβώς στην καθυστέρηση των πλειστηριασμών για να δώσει στην οικονομία και στην μέση ελληνική οικογένεια χρόνο για ανάπτυξη. Αυτό δεν έγινε, για πολλούς και διάφορους λόγους. Γιατί δεν μπορεί ο νόμος Κατστέλη να διαιωνισθεί, αγκιστρώνοντας τον στον ρυθμό της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, και της ικανότητας της κάθε συγκεκριμένης οικογένειας να βρει εργασία και εισόδημα για να συνεχίσει την αποπληρωμή του στεγαστικού δανείου της πρώτης κατοικίας. Αλλά παρόμοιες οικονομικές πολιτικές μάλλον χρειάζονται γυναίκες λέαινες για να τις διαπραγματευτούν αποτελεσματικά...
Σαν αντίλογο, κάποιος θα πεί ότι οι τράπεζες χρειάζονται να καθαρίσουν τους λογαριασμούς τους. Αυτό το καθάρισμα μπορεί να γίνει είτε μία τράπεζα ξεφορτωθεί αυτά τα δάνεια με 80% έκπτωση, είτε συγκεντρώνοντας τα σε μία ξέχωρη κατηγορία προσωρινά αλλά μακροπρόθεσμα ελλειμματικών επενδύσεων. Ο αντίλογος που αντιστέκεται στην ιδέα να βοηθηθούν με ένα προσωρινό μορατόριουμ μόνο οι χρεώστες των κόκκινων στεγαστικών δανείων, πέφτει πάνω στην πραγματικότητα, ότι εάν και όταν οι πλειστηριασμοί αφεθούν απολύτων ελεύθεροι, τότε οι πραγματικές αξίες όλων των ακινήτων στην χώρα θα κατακρημνιστούν με αποτέλεσμα ότι όλοι οι έλληνες, σαν κάτοχοι ακινήτων, θα υποστούν σημαντικές απώλειες στις πραγματικές αξίες των ιδιοκτησιών τους.

Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο και στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.reporter.gr/Apopseis/Apo-thesews/Dino-Koutsolioutsos/item/233022-H-monh-diapragmateysh-egine-apo-thn-Loyka-Katselh

«Αναγκαίες οι Αναπτυξιακές και όχι οι Ψευδεπίγραφες Μεταρρυθμίσεις» (άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ε/φ "Ελευθεροτυπία" στις 25/11/2013) της Καθηγήτριας Λούκας Τ. Κατσέλη Προέδρου της Κοινωνικής Συμφωνίας

«Αναγκαίες οι Αναπτυξιακές και όχι οι Ψευδεπίγραφες Μεταρρυθμίσεις»

Της Καθ. Λούκας Τ. Κατσέλη,Προέδρου της «Κοινωνικής Συμφωνίας»

Η αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος της βίαιης λιτότητας  έχει συζητηθεί ευρύτατα  τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.  Ακόμα και το ΔΝΤ, στην πρόσφατη Έκθεση Αξιολόγησής του, ομολογεί την αποτυχία του προγράμματος αποδίδοντας την όμως όχι στο περιεχόμενο της ακολουθούμενης πολιτικής αλλά στην υποεκτίμηση της προκληθείσας ύφεσης, στην αδυναμία έγκαιρης αναδιάρθρωσης του χρέους και σε καθυστερήσεις εκ μέρους των Ελληνικών  Κυβερνήσεων στην υλοποίηση των «απαραίτητων μεταρρυθμίσεων».
Οι μεταρρυθμίσεις που εχουν ενταχθεί στα Μνημόνια, δηλαδή  τα ονομαζόμενα «διαρθρωτικά μέτρα», παρουσιάσθηκαν  από την Κυβέρνηση και την Τρόικα ως μονόδρομος για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και την αύξηση των επενδύσεων και των εξαγωγών.
Ουτε η Κυβέρνηση, ούτε η Τρόικα , ούτε το ΔΝΤ όμως  αξιολόγησαν  τη συμβολή των μέτρων αυτών στην αποτυχία του προγράμματος. Αν το ειχαν κάνει, θα είχαν διαπιστώσει ότι η παρατεταμένη υφεση είναι σε μεγάλο βαθμό απόρροια των δήθεν «μεταρρυθμίσεων», που απέχουν παρασάγγας από τις αναγκαίες αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις  που θα επρεπε να ειχαν προωθηθεί.     Γι αυτό άλλωστε οι επενδύσεις ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος έχουν μειωθεί σχεδόν κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες από το 2008 και μετά, η παραγωγικότητα της εργασίας εχει μειωθεί, τα προιόντα της χώρας σε τελικές τιμές έχουν γινει πιο ακριβά στις ξένες αγορές παρά τη δραματική μείωση των μισθών, ενώ η βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είναι αποτέλεσμα της υφεσης και της μείωσης των εισαγωγών και όχι μιας διατηρήσιμης αυξησης των εξαγωγών.
Ο λόγος είναι απλός: εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα μέτρα που αποκαλούνται διαρθρωτικά είναι είτε  οριζόντια περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα ή ακόμα χειρότερο πελατειακά μέτρα αναδιανομή προσόδων προς οφελος  συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων.  Ενδεικτικά αναφέρονται δύο μόνο παραδείγματα των «δηθεν μεταρρυθμίσεων» και οι συνέπειές τους:
Το πρόγραμμα «διοικητικής μεταρρύθμισης» αποτελεί κραυγαλέο παράδειγμα στοχευμένης περιστολής του δημόσιου τομέα, των δημοσίων δαπανών και  ιδιωτικοποίησης δημοσίων λειτουργιών, ανεξαρτήτως κόστους/οφέλους,  μέσω αυθαίρετης κατάργησης οργανισμών –βλέπε ΕΡΤ-, οριζόντιας περικοπής μισθών, επιλεκτικής υπαγωγής σε διαθεσιμότητα έμπειρων και εξειδικευμένων υπαλλήλων χωρίς ουσιαστική αξιολόγηση παρά τη βούλα του ΑΣΕΠ ή/και  αντικατάστασης απολυμένων  από προσληφθέντες με χαμηλότερους μισθούς ή με κριτήρια αμφιβόλου διαφάνειας και αξιοπιστίας. Αποτέλεσμα είναι η διάλυση και όχι η αναβάθμιση δημοσίων υπηρεσιών, υψηλότερο κόστος, χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών για τον πολίτη και αφαίμαξη αγοραστικής δύναμης απο οικονομία.
 Η «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας» εχει οδηγήσει σε αύξηση των τιμών της ενέργειας πάνω από 30% πλήττοντας  καταναλωτές,  επιχειρήσεις και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Καθώς ολες οι εισροές από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), εισαγωγές και μονάδες παραγωγής αποπληρώνονται με βάση την ακριβότερη τιμή έγχυσης ανα ώρα, οι μεγάλοι ιδιώτες παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας, με τη στήριξη της Κυβέρνησης,  εχουν επιδοθεί σ’ έναν ανελέητο αγώνα αύξησης κερδών μέσω τιμολογιακών ανατιμήσεων  και αφαίρεσης από τη ΔΕΗ σημαντικής ικανότητας παραγωγής φθηνού ρεύματος, είτε από φθηνούς λιγνίτες είτε από τη διαχείριση  υδροηλεκτρικών εργοστασίων.
Η αμοιβή για τα «Αποδεικτικά Διαθεσιμότητας Ισχύος» (ΑΔΙ) στις θερμοηλεκτρικές μονάδες αυξήθηκε από 25,000/MW ευρώ το .2008, στα 45 000/MW ευρώ  το 2011 και για τις μονάδες Φυσικού Αερίου στις 90000/MW ευρώ τον περασμένο Ιούλιο. Ετσι ο κάτοχος μιας αργούσας μονάδας ηλεκτροπαραγωγής ΦΑ με ΑΔΙ 400ΜW  εισπράττει κάθε χρόνο, ακόμα και αν δεν παράγει,  ποσό άνω των 36 εκ ευρώ!
Όσο για τα φωτοβολταϊκά, οι υπερβολικά υψηλές εγγυημένες τιμές –πέντε φορές πάνω απο τις αντίστοιχες της Κύπρου – είχαν ως αποτέλεσμα να εχει καλυφθεί μέχρι σήμερα ο στόχος που ειχε τεθεί για το 2020 και να εχουν διασφαλισθεί  στους παραγωγούς επιδοτήσεις υψους σχεδον 1 δις το χρόνο για διάστημα 20 τουλάχιστον ετών. Οι υπερτιμολογήσεις εισαγόμενου εξοπλισμού από εξωχώριες ενδιάμεσες εταιρείες συμπληρώνουν το πάρτυ στο χώρο της ενέργειας στις πλάτες των καταναλωτών και των φορολογουμένων.
Το κόστος των επί μέρους «διαρθρωτικών μέτρων» ξεπερνάσύμφωνα με εκτιμήσεις  το 1 δις το χρόνο, ενώ  κάθε  πολίτης χρεώθηκε   την ιλιγγιώδη αναπροσαρμογή του τέλους ΑΠΕ –ΕΤΜΕΑΡ στο λογαριασμό του κατά 6900%, από 0,30 ευρώ ανα ΜW το 2009 σε 20 ευρώ το 2013!!!!
Όλοι συμφωνούμε ότι για να υπάρξει εξοδος από την κρίση , για να επιτευχθεί ο απαραίτητος τεχνολογικός και παραγωγικός μετασχηματισμός της Ελληνικής οικονομίας, για να ξεπεραστούν τα προβλήματα του παρελθόντος  απαιτούνται τολμηρές μεταρρυθμίσεις.
Αλλά μεταρρυθμίσεις που θα είναι συμβατές με την παραγωγική αναδιάρθρωση,  τη στήριξη παραγωγικών επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και όχι για υπεξαίρεση πόρων προς όφελος είτε των δανειστών είτε μιας μικρής ομάδας επιχειρηματιών.
Αν επιζητούμε σοβαρά επενδύσεις και   βιώσιμη ανάπτυξη, προτεραιότητες αποτελούν:

• η φορολογική μεταρρύθμιση για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και διεύρυνση της φορολογικής βάσης με  υιοθέτηση ενος σταθερού φορολογικού συστήματος για μια δεκαετία,  
• το άνοιγμα των ολιγοπωλιακών αγορών και η καταπολέμηση των ολιγοπωλιακών πρακτικών και της αδιαφανούς τιμολόγησης,
•  η αποτελεσματική εποπτεία και αναδιάρθρωση του τραπεζικού κλάδου προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και του δημοσίου συμφέροντος,
• η απλούστευση των διαδικασιών αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων,
•  η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης  με κριτήρια αποτελεσματικότητας, διαφάνειας και λογοδοσίας,
• η προώθηση σοβαρών  μεταρρυθμίσεων  στον τομέα της δικαιοσύνης,
• η αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος με προστασία του δημόσιου χαρακτήρα του,
• η προώθηση σημαντικών αλλαγών στην παροχή υπηρεσιών υγείας     και  κοινωνικής πρόνοιας  για την αναστήλωση ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους.

Γιατί άραγε  αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν αποτελούν προτεραιότητες της Τρόικας και της Κυβέρνησης;
Διότι  τα λεγόμενα «διαρθρωτικά μέτρα»  της Τροικας και της Κυβέρνησης εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα που καλύπτονται από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και όχι την εξοδο από την κρίση με βιώσιμη ανάπτυξη και κοινωνική προστασία .

Συνέντευξη της Προέδρου της "Κοινωνικής Συμφωνίας" Λούκας Τ. Κατσέλη με τον Γιάννη Μακρυγιάννη για την ε/φ "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" (πλήρες κείμενο)

1.Κυρία Κατσέλη είστε έμπειρη οικονομολόγος. Σε ποιο σημείο πιστεύετε ότι βρισκόμαστε; Κοντά στην έξοδο, μπροστά σε νέα μέτρα, πού ακριβώς;
Όσο ακολουθείται η  ίδια αδιέξοδη  πολιτική της βίαης λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης, τόσο η έξοδος  από την τροϊκανή επιτήρηση  και από τον γολγοθά του χρέους θα απομακρύνεται. Αντίθετα, νέα μέτρα, ανεξαρτητα  αν θα ονομασθούν οριζόντια ή διαρθρωτικά , θα βρίσκονται έξω από την πόρτα μας.

2. Είναι εφικτό να στραφεί και πάλι η Ελλάδα στις αγορές εντός του 2014;
Αν δεν υπάρξει σημαντική απομείωση του υφισταμένου χρέους,  βλέπω εξαιρετικά δύσκολο η Ελλάδα να μπορεί να στραφεί στις διεθνείς αγορές το 2014 και να αντλήσει πόρους με χαμηλά επιτόκια.

3. Βλέπετε εκλογές σύντομα ή η κυβέρνηση θα αντέξει, αφού έλαβε πρόσφατα πρόταση εμπιστοσύνης από τη Βουλή;
Η Κυβέρνηση βαδίζει σ’ένα ναρκοθετημένο πεδίο οπου τις νάρκες τις βάζει καθημερινά η ίδια και η Τρόικα.  Εκρήξεις μπορεί να περιμένει κανείς είτε μέσα είτε έξω από τη Βουλή. Η άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, η νέα φορολογία ακινήτων, ή  περισσότερες  απολύσεις μπορεί ν’ αποτελέσουν αφορμή για πολιτικούς κλυδωνισμούς και εκλογές. Επομένως  τίποτα δεν μπορεί ν’ αποκλεισθεί.

4. Σας αφορά διόλου η συζήτηση για την κεντροαριστερά, όπως την βλέπουν το ΠΑΣΟΚ ή η ΔΗΜΑΡ;
Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερό κόμμα όταν υπηρετεί πιστά τις πιο νεοφιλελεύθερες πολιτικές και εχει οδηγήσει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας στην εξαθλίωση. Από την άλλη μεριά, η ΔΗΜΑΡ  εχει ακολουθήσει  μια αντιφατική πολιτική που και τα ιδια τα στελέχη της έχουν πρόβλημα να παρακολουθήσουν.
Κεντροαριστερά  δεν μπορεί να δομηθεί με  συγκόληση  προσώπων  χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό, αναφορά σε κοινωνικές ομάδες και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα.
Κεντροαριστερά σημαίνει  αγώνες για εθνική ανεξαρτησία, για υπεράσπιση του δικαιώματος  σ’ ενα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, για περισσότερη οικονομική δημοκρατία  και συμμετοχή, για ίσες ευκαιρίες και καταπολέμηση της φτώχειας, της ανισότητας, της διαπλοκής και του κλειστού κυκλώματος εξουσίας που λυμαίνεται με αδιαφάνεια δημόσιους πόρους. Επομένως, η συζήτηση για την Κεντροαριστερά έτσι όπως διεξάγεται όχι μόνο δεν με αφορά αλλά τη θεωρώ άκρως προσχηματική και επικίνδυνη.

5. Στις περσινές εκλογές βρεθήκατε κοντά στον κ. Τσίπρα, είχατε επικοινωνία. Βλέπετε στο μεταξύ να είναι πιο ώριμος, πιο έτοιμος για την πρωθυπουργία;
Μόνο η ευθύνη του να ηγείται κάποιος  του κόμματος της  αξιωματικής αντιπολίτευσης κάτω από  συνθήκες  βαθειάς κρίσης τον  ωριμάζει  και τον καθιστά πιο έμπειρο. Αυτό όμως εχει δευτερεύουσα σημασία μπροστά στην μεγάλη πρόκληση του να εμπνεύσεις και να ηγηθείς μιας  δύσκολης πορείας ανατροπής και εθνικής ανασυγκρότησης όταν τα πάντα σχεδόν έχουν διαλυθεί. Το τιτάνιο αυτό έργο δεν μπορεί να  επτευχθεί ούτε από ένα ικανό άτομο ούτε από ένα κόμμα. Χρειάζεται μια ευρύτατη συμμαχία αποφασισμένων αγωνιστών που θα διαθέσουν στον αγώνα αυτό τη γνώση, την εμπειρία και την ψυχή τους.

6. Θα συνεργαστείτε και πώς με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με κοινή εκλογική κάθοδο, μετεκλογικά ή καθόλου;
Στις 30 Νοεμβρίου έχουμε ως «Κοινωνική Συμφωνία» το πρώτο μας καταστατικό συνέδριο. Εκεί θα επαναβεβαιώσουμε τους δύο βασικούς άξονες της  στρατηγικής που έχουμε ακολουθήσει από την ιδρυσή μας :  την  ενεργό συμβολή μας στη  διαμόρφωση ενός  ισχυρού μετώπου κοινωνικών και πολιτικών  δυνάμεων για ανατροπή της σημερινής καταστροφικής πολιτικής   και, δεύτερον,  την ανάληψη πολιτικών και οργανωτικών πρωτοβουλιών για την  ανασυγκρότηση της σοσιαλιστικής και προοδευτικής αριστεράς. Αυτές οι δύο στρατηγικές επιδιώξεις προσδιορίζουν  την πορεία μας και τις συμμαχίες που καλούμεθα να συνάψουμε.  
Η ανατροπή της ακολουθούμενης πολιτικής επιβάλλει τη διαμόρφωση μιας ευρύτατης συμπαράταξης πολιτικών δυνάμεων στη βάση μιας ελάχιστης προγραμματικής συμφωνίας που θα είναι ικανή να κερδίσει τις εκλογές και να συγκροτήσει μια αξιόπιστη Κυβέρνηση για την εφαρμογή ενός δύσκολου αλλά ελπιδοφόρου προδευτικού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας. Για να δημιουργηθεί ένα ισχυρο κίνημα νίκης και ανατροπής , πρέπει  κάθε φορέας να κάνει τις απαραίτητες υπερβάσεις  και να συμβάλει σ αυτή την κοινή προσπάθεια. Όταν υπάρχει βούληση, το κατάλληλο οργανωτικό σχήμα  θα βρεθεί. 

7. Στις ευρωεκλογές για παράδειγμα τι θα κάνετε;
Η απόφαση θα ληφθεί από τα κομματικά μας όργανα μετά το συνέδριο της 30ής Νοεμβρίου .

8. Υπάρχει περιθώριο να στραφούν δυνάμεις του παπανδρεϊκού για παράδειγμα ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ;
Ενα μεγάλο των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ , απογοητευμένες από την πολιτική μετάλλαξη  του επίσημου ΠΑΣΟΚ,  έχουν ήδη στραφεί στο ΣΥΡΙΖΑ.  Η στροφή αυτή δεν είναι αποτέλεσμα κινήσεων κορυφής ή μικρομματικών ενεργειών, αλλά αποτέλεσμα της διάψευσης προσδοκιών και του αισθήματος αποξένωσης που βίωσαν πολλά στελέχη, φίλοι και ψηφοφόροι της μεγαλης δημοκρατικής παράταξης από την προσχωρηση του ΠΑΣΟΚ σε νεοφελελεύθερες πολιτικές  και  αντιδημοκρατικές πρακτικές . Η πρόκληση για το ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην διαψεύσει αυτές τις προσδοκίες  και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

9. Είναι αποστασία εάν βουλευτές άλλων κομμάτων περάσουν στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλοκ; Εσείς νιώσατε ποτέ ότι κάνατε αποστασία; 
Η συζήτηση για « αποστασία» οσων διαφωνούν με τη γραμμή του κόμματός τους είναι ψευδεπίγραφη και προδίδει τον πανικό του ΠΑΣΟΚ μπροστά στην συνεχή αιμορραγία του. Οταν ένα κόμμα προδίδει αρχές, αγώνες και κοινωνικές αναφορές, τότε είναι το κόμμα που αποστατεί και όχι ο βουλευτής.

10. Υπάρχει όντως στροφή του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της παραμονής του ευρώ σε κάθε περίπτωση; Ή μία κυβέρνηση αντιμνημονιακών δυνάμεων θα αναγκαστεί να συζητήσει και την έξοδο από την ευρωζώνη;
Απ’ ό,τι γνωρίζω , η επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξ αρχής υπερ της παραμονής της χώρας στη ζώνη του ευρώ.  Η ανατροπή της ακολουθούμενης πολιτικής δεν προδικάζει έξοδο από το ευρώ. Απαιτεί  ισχυρή πολιτική βούληση, πολύ καλή προετοιμασία , σύμπτυξη συμμαχιών , σκληρή διαπραγμάτευση , αλλά και απόφαση να φανεί κανείς δυσάρεστος , ακόμα και με στάση πληρωμών αν χρειαστεί, προκειμένου να προασπίσει το δημόσιο συμφέρον.

11. Εσείς πώς βλέπετε την επιλογή των μονομερών ενεργειών; Τι περιθώρια έχει η χώρα, ακόμη και με μία κυβέρνηση κόντρα στην τρόικα.
Δεν πιστεύω σε μονομερείς ενέργειες αλλά σε ουσιαστικές και όχι προσχηματικές διαπραγματεύσεις.

12. Πολλοί πολίτες προσφεύγουν στον δικό σας νόμο για να γλιτώσουν το σπίτι τους από τον πλειστηριασμό. Τι βλέπετε να συμβαίνει στο μέτωπο αυτό; 
Κοράκια των αγορών, ντόπιοι αδίστακτοι κερδοσκόποι και κοντόφθαλμοι τραπεζίτες πιέζουν για την άρση της αναστολής των   πλειστηριασμών προκειμένου να αγοράσουν ακίνητα σε εξευτελιστικές τιμές και να  διαχειριστούν  με κέρδος τα ήδη  τιτλοποιημένα δάνεια. Ένα τέτοιο μέτρο , κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα είναι καταστροφικό όχι μόνο για χιλιάδες πολίτες που θα χάσουν το σπίτι τους αλλά και για την οικονομία καθως η πτώση της τιμής των ακινήτων θα μειώσει ακόμα περισσότερο την αξία των  περιουσιακών στοιχείων νοικοκυριών, επιχειρήσεων , δημοσίου και τραπεζών βαθαίνοντας την ύφεση.

13. Συμφωνείτε με την πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει εξεταστική για τα  υποβρύχια; Ο κ. Βενιζέλος είπε ότι είχατε και εσείς επίγνωση.
Προσωπικά δεν είχα καμμία ανάμειξη ούτε στις διαπραγματεύσεις ούτε στη σύνταξη του περιεχομένου της Σύμβασης. Αν υπάρχουν υποψίες για  «σκιές» σε μια  Σύμβαση, καλό είναι αυτές να αποτελούν αντικείμενο ερευνας. Ετσι μόνο προστατεύεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και η διαφάνεια στη διακυβέρνηση.

Από το Γραφείο Τύπου της «Κοινωνικής Συμφωνίας» εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση σχετικά με τον προϋπολογισμό του 2014:

Με αβάσιμες παραδοχές,  η δικομματική κυβέρνηση εμφανίζει το 2014 ως έτος «πλεονασμάτων και ανάπτυξης», παραβλέποντας πλήρως τη συνεχιζόμενη υφεση, την αυξανόμενη ανεργία και την προιούσα φτωχοποίηση στην οποία οδηγεί η πολιτική του Μνημονίου ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.
Με τη συμβολή της εγχώριας ζήτησης στο ΑΕΠ να παραμένει αρνητική και για το 2014, ο Προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση των επενδύσεων κατά 5,3% (!) Η πρόβλεψη αυτή είναι εξωπραγματική  οσο συνεχίζεται η πολιτική της βίαιης λιτότητας, η ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας από τις τράπεζες, η αβεβαιότητα που προκαλεί η μη-βιωσιμότητα του χρέους, οι συνεχείς αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων και οι μεγάλες καθυστερήσεις στην εκδίκαση υποθέσεων στα δικαστήρια .Κάτω από αυτές τις συνθήκες , οι εγχώριες επιχειρήσεις όχι μόνο παραγωγικές επενδύσεις αδυνατούν να πραγματοποιήσουν, αλλά μόλις και μετά βίας προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανές.
Όσο για το πολυδιαφημισμένο «πρωτογενές πλεόνασμα», πίσω από τις προσθαφαιρέσεις του οικονομικού επιτελείο κρύβεται η άγρια φοροεπιδρομή στα νοικοκυριά, οι απολύσεις στο δημόσιο, οι οριζόντιες περικοπές στις δαπάνες για υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση, αλλά και οι ανεξόφλητες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του δημοσίου προς τρίτους που ξεπερνούν τα 6 δισεκ. ευρώ.  
Η εικονική αυτή πραγματικότητα που παρουσιάζει η κυβέρνηση, δυστυχώς θα μεταφραστεί γρήγορα ή αργά σε νέα μέτρα για τα χαμηλά και μεσαία στρώματα με το προκάλυμμα, ενδεχομένως, των  δήθεν διαρθρωτικών αλλαγών.

Άρθρο της Προέδρου της «Κοινωνικής Συμφωνίας» καθ. Λούκας Τ. Κατσέλη που δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του νέου περιοδικού Progressive Economy που εκδίδεται με πρωτοβουλία των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Η Λούκα Τ. Κατσέλη συμμετέχει στην Επιστημονική Επιτροπή της πρωτοβουλίας Progressive Initiative μαζί με άλλους 14 επιφανείς οικονομολόγους.
Περισσότερα στον σύνδεσμο http://www.progressiveeconomy.eu 

How Should the EU Exit the Crisis?

Prof. Louka T. Katseli
University of Athens
President of “Social Pact”
Four years into an unprecedented financial and economic crisis, Europe is at a critical juncture. Economic activity is practically stagnant. The EU-27 unemployment rate has exceeded 10 percent. Inequality and poverty rates are increasing to record levels.
Europe is becoming rapidly segmented. A sharp divide is developing between surplus countries in the North and deficit countries in the South. In the North, unemployment remains low and social safety nets virtually intact. In the South, social systems are crumbling and large segments of the population are becoming marginalised. One out of two young Greeks or Spaniards are unemployed with the overall unemployment rate climbing to 30%. More than 400,000 families with children in Greece try to make ends meet with no single employed adult in the family. Sharp declines in personal after-tax disposable income or pensions have made middle class families in Portugal, Spain and Greece unable to pay debts and mortgages. They are becoming rapidly over-indebted if not impoverished. A growing number of young professionals are seeking employment abroad, in Germany, the UK and other European countries.
Confidence in the capacity of national governments, traditional political parties and European institutions to pursue credible policies so as to improve standards of living has been seriously eroded. Xenophobia and Euroscepticism are on the rise throughout Europe. In the South, austerity policies are perceived as unjust, ineffective or as having been imposed to serve creditors at the expense of the most vulnerable groups in society. In the North, most notably in Hungary, the Netherlands, Finland, Austria, France and Denmark, domestic residents are made to believe that they are paying a high bill to bail-out their profligate European Southern co-members, while they themselves have to cope with worsening economic conditions. According to the May 2013 IPSOS/CGI opinion, three out of four Europeans believe that the economic crisis will worsen in their own country; they view European institutions as incapable of reversing the trend and narrowing the growing divide between North and South.
Can the EU exit from this economic, political and social crisis? The answer is positive provided that the source of the European crisis is correctly diagnosed and appropriate measures and initiatives are taken to provide the appropriate cures.
The Diagnosis
The origins of the European crisis have been extensively analyzed by many authors. The subprime mortgage bond debacle that exploded in the United States in 2007 rapidly spread to Europe’s financial and banking sectors. Like their US counterparts, big international European banks, virtually unregulated and convinced that they would be bailed out by national governments if needed,  had proceeded to extend  cheap credit to  sovereigns, local governments and the private sector, covering their potential risks via derivatives and/or the securitisation of loans. As documented by Lewis (2011) and others, hedge fund managers and speculators soon detected that European sovereigns, namely Greece, Ireland, Italy, Portugal and Spain, would be unable to avoid default or rescue their banks through new borrowing  if attacked;  amassed debts exceeded by large margins their projected tax revenues. A potential sovereign bond crisis would also rock the euro and the Eurozone. By the end of 2008, the market for government default insurance and credit default swaps started booming and speculation against the euro intensified.
Greece was the first to be attacked at the end of 2009. Its downgrading by rating agencies in November and December 2009 brought about an unprecedented rise in spreads, which eventually shut the country off from international markets and forced it to seek its first rescue package in May 2010. In the meantime, between 2008 and 2011, Greek credit default swaps were up from 11 basis points to 2300! Every $1,100 bet made in 2008 returned $700,000 in a few years (Lewis, 2011, p xiv) bringing about huge profits to market participants.
The unprecedented fiscal consolidation and austerity package agreed upon between Greece and its creditors in three successive Memoranda of Understanding in exchange for €240 billion in loans plunged the economy into a deep recession. The financial crisis produced a domestic liquidity crisis making households and firms unable to obtain credit. The credit crunch, in conjunction with the dramatic fall in disposable incomes, made them unable to pay back their obligations. The unsustainable Greek sovereign debt crisis was thus converted into a domestic banking crisis.
In Ireland, it was the Irish banks which were the culprits. They had proceeded to lend astronomical sums of money – approximately €106 billion according to some estimates (Lewis, 2011, p.85) - to property developers. The ensuing real estate bubble burst in 2008. The government’s decision to guarantee all debts of the affected banks brought about huge increases in the budget deficit and the collapse of an entire economy. The Irish bank debt was converted into Irish government debt. The domestic liquidity crisis that ensued, exacerbated by imposed austerity policies, brought about a severe recession and aggravated the overall debt problem.
Similar processes have characterised developments in Spain, Portugal, Italy, Cyprus and other European member states. Over-indebtedness, public or private in nature, spurred on by an unregulated financial sector and the illusion of “implicit guarantees” and a risk-free Eurozone,  triggered  confidence crises in asset markets and speculative attacks in sovereign bond markets; in view of the no- bailout clauses of the ECB Charter and the Lisbon Treaty, these led to large bail-out programs of European sovereigns through the newly created European Stability Facility Fund (EFSF) and subsequently through the permanent European Stability Mechanism (ESM) in exchange for severe austerity and budget consolidation programs . The results have been devastating for large segments of European society.
The Outcome
Tables 1 and 2 present the salient features of the main countries at risk between 2008 and 2012.
Table 1: Main economic features: Italy, Portugal, Spain, Ireland, Greece, EU (2008)

	GDP*	General Government Gross Debt**	Current-Account Balance**	Annual Real Effective Exchange Rates vs Euro area***	General Government balance**	Gross Fixed Capital Formation as (%) of GDP*	Unemployment Rate*
PORTUGAL	0.0	71.6	-12.6	101.94	-3.6	22.5	8.5
SPAIN	0.9	40.1	-9.6	102.84	-4.5	28.7	11.3
IRELAND	-3.0	44.3	-5.6	94.48	-7.3	21.8	6.3
GREECE	-0.2	113.0	-17.9	103.84	-9.8	22.6	7.7
ITALY	-1.2	106.1	-2.9	101.35	-2.7	21.0	6.7
EU17	0.4	70.2	-1.5	100.00	-2.1	21.5	11.4
EU27	0.4	62.3	-2.1	-	-2.4	21.0	10.5
* Annual percentage change
** As a percentage of GDP
*** 2005=100 (Price deflator, exports of goods and services)
Source: EUROPEAN ECONOMY 6|2011

Table 2: Main economic features: Italy, Portugal, Spain, Ireland, Greece, EU (2012)

	GDP*	General Government Gross Debt**	Current-Account Balance**	Annual Real Effective Exchange Rates vs Euro area***	General Government Balance**	Gross Fixed Capital Formation as (%) of GDP	Unemployment Rate*
PORTUGAL	-3.2	123.6	-1.9	102.61	-6.4	16	15.9
SPAIN	-1.4	84.2	-0.9	103.51	-10.6	19,2	25.0
IRELAND	0.9	117.6	5.0	96.35	-7.6	10,0	14.7
GREECE	-6.4	156.9	-5.3	111.02	-10.0	13,1	24.3
ITALY	-2.5	127	-0.7	100.88	-3.0	17,9	10.7
EU17	-0.7	90.6	1.2	100	-3.7	18.3	11.4
EU27	-0.4	85.3	0.3	-	-4.0	17.9	10.5
* Annual percentage change ** As a percentage of GDP *** 2005=100 (Price deflator, exports of goods and services), only for year 2012 2013 forecasts in parentheses Source: European Economic Forecast, EUROPEAN ECONOMY 2|2013, Spring 2013

Official debt to GDP ratios have increased  in all countries overshooting projections by a large margin; despite the severe fiscal consolidation programs, public deficit to GDP ratios have either remained unchanged (Ireland, Greece) or have sharply increased (Portugal, Spain). Financial sectors have become increasingly vulnerable as a consequence of sovereign debt distress, liquidity shortages, capital flight and rising non-performing loans. Gross fixed capital formation has dropped by more than ten percentage points in almost all countries, with the exception of Portugal where the drop has been in the order of 8%. Growth rates are negative in all countries, except Ireland, and unemployment rates have soared. The massive decline in domestic demand, including investment demand, has resulted in temporary improvements in current account balances which, however, will not be sustainable if and when growth resumes. Overall price competitiveness has in fact deteriorated. Despite massive cuts in wages, energy cost hikes, combined with tax increases and productivity declines have contributed to appreciating real effective exchange rates.  Last but not least, large segments of European society cannot make ends meet with poverty and inequality rising at unprecedented rates. In summary, the effects of the imposed programmes have been disastrous.
The Cure
There has been a realisation that policy failures have crumbled economies and societies alike, and the diagnosis provided above points to the appropriate cure to recover from the crisis.
What is required is an overhaul of policies and the pursuit of institutional changes that would jointly address the debt overhang problem, the investment slump, the liquidity squeeze and the social crisis. Unless the extreme austerity policies are reversed as soon as possible, there is a great risk that the Eurozone will crumble, the European project will be discredited and stalled and Europe will be severely weakened as a global power.
The Eurozone must cease to behave as a club of creditors. A testimony to that assertion is the Greek program. Between 2010 and 2013, Greece has borrowed from the Troika €219.2   billion. More than 97% of this funding has been used to pay back creditors and to cover recapitalisation needs. The imposition of non-concessionary interest rates on official debt has exacerbated the debt dynamics. Less than €8 billion over four years have been used to support pressing domestic budget needs or channel liquidity to a starving market. More importantly, all funds from a primary budget surplus or privatisations need to be deposited in an escrow deposit account at the Bank of Greece to service future debt payments while legal provisions embedded in the loan agreements stipulate that, in case of inability to pay, creditors can seize national public assets.
The Eurozone needs instead to become a steward of decent livelihoods, growth, jobs and enhanced opportunities for the younger generation.
What should be the elements of a progressive agenda for Europe and the Eurozone to exit the crisis?  A three-pronged strategy is urgently needed:
a)    Strengthening Mutual Adjustment, Banking Supervision and Solidarity
Exiting the crisis requires the pursuit of more symmetric macro-economic adjustment rules across surplus and deficit countries to correct major imbalances in the context of an enhanced stability pact. It also requires   new financial instruments to mutualise risks and promote needed investments including a European Guarantee Facility, a Eurobond, or EIB- guaranteed development bonds. Timely action and institutional initiatives are needed so that markets are convinced that the ECB or the ESM will intervene effectively in times of speculative attacks to safeguard financial stability without lengthy political processes or politically-motivated delays. It took the combined statement by the Governor of the ECB that he “will do whatever it takes to save the euro” and the announcement that the ECB was ready to undertake Outright Monetary Transactions (OMT) - namely that it would intervene without any limit in sovereign debt markets subject to the conditions imposed to a country under stress - to calm the markets.  Had the European Central Bank sent a similar signal to investors and speculators who were shorting Greek bonds in 2010, access to the markets could have been maintained and the costs of the crisis would have been mitigated.
Moreover, decoupling is necessary between the need for funds of national banking systems and domestic public finance. Banks that face a significant deterioration in their financial positions have to cease transferring the burden onto taxpayers. The June 2013 directive establishing a range of instruments to tackle potential bank crises, including bail-out clauses, was a step in the right direction. It might prove inadequate however, if a bank is considered “too large to fail” and contagion risks are involved. In such a  case, turning a Bank directly over to  the ESM so that the ESM itself and not the  national government would  proceed with full recapitalisation and prompt resolution would “break the deadly embrace between insolvent national banking systems and insolvent member-states” (Varoufakis et al. 2013) . Such a measure should not await the completion of a banking union which will take time to be implemented.
Finally, an effective oversight of the European banking system is urgently needed in order to safeguard transparency, competition and ethical banking practices. The massive concentration of resources and power in the hands of large international banks which operate with minimal regulation has become fertile ground for toxic financial products, inappropriate lending, extractive practices, corruption and successive crises. Tax audits for bank managers, regular reporting of bonuses and monitoring of lending practices for consumer protection are important components of a more effective regulatory framework. This was the central message of the 1998 CDP report (UN, 1998) which advocated the creation of a World Financial Organisation to set uniform rules of conduct for financial transactions.
b) Addressing the Debt Overhang and Securing Financing for Sustainable Development
Exiting the crisis in a sustainable manner requires addressing the debt overhang, the domestic liquidity shortage and the investment slump in an effective manner.
Debt sustainability is a precondition for investment and growth. A large debt overhang dissuades potential investors, perpetuates financial instability and stalls growth.  When debt is judged to no longer be serviceable, as is the case in Greece and maybe Portugal today, debt restructuring is urgently needed. Postponing the decision only exacerbates the debt dynamics and deepens the recession as proven by recent experience. By refusing to engage in timely  debt restructuring  in either 2010 or most of 2011, European leaders sheltered European banks against  potential losses from their large exposures in Southern European sovereign debt which they then rapidly proceeded to divest; in so doing they transferred  large costs to European wage earners, pensioners, individual bond holders and taxpayers. The same costly inertia is present today, as official creditors refuse to admit the need for official debt restructuring, despite the IMF announcements to the contrary.   
Apart from debt restructuring, access to adequate and reasonably priced credit by viable firms, especially SMEs, needs to be urgently restored. Under present conditions, it will take a long time before liquidity is channelled to households and SMEs through the stressed national banking systems. Public action involving the creation of independent recyclable-loan vehicles, funded by a combination of official and private resources and/or supported with guarantees issued by European institutions (e.g. KFW or the European Investment Fund) would mitigate the recessionary impact of the liquidity shortage. The presence of strong cooperative or public development banks can be similarly proven valuable in promoting competition, the channelling of liquidity to the real economy and adequate project and development financing.
Finally, effective resource management to attain realistic primary surpluses would facilitate the resumption of investment and growth. This is not only a national but also a European priority: the existence of unregulated tax havens and offshore platforms, the lack of European–wide agreements on disclosure and tax treatment vis-à–vis non-European member states such as Switzerland, the systematic overpricing and underpricing of intra-company transactions for tax advantages, all promote capital flight and tax evasion. These problems require European collective action to complement much needed domestic structural reforms in taxation, public administration, governance and regulatory systems.
c)  Reversing Austerity, Providing Social Safety Nets and Promoting Policy Coherence  for Competitiveness and Jobs
In the presence of globalised markets, European competitiveness cannot be enhanced on the basis of drastic wage and asset-price reductions, rising unemployment and sharp declines in purchasing power. On the one hand, developing countries and even many emerging economies are in a better position to reap low labour-cost competitive advantages than European countries. On the other hand, severe austerity measures and internal devaluations end up producing opposite results: the drastic reduction of disposable incomes and the massive closure of firms result in growing inability by households and firms to pay taxes, social security contributions or bank debts and mortgages with negative effects on budgets, debt and productivity.
In the long-run therefore, Europe’s competitiveness can be enhanced only through productivity-enhancing investments, R&D and continuous innovation. These are the drivers that would make Europe a preferred destination for global enterprises,   an exporter of high value-added products and services and a provider of high-quality jobs. The implementation of such a progressive vision requires the pursuit of far-sighted and carefully planned structural reforms to open up markets and reduce the administrative cost of doing business as well as public-sector, educational and/or labour market reforms depending on country needs. It also requires a fair tax system, a growing public investment budget and accountable, transparent governance systems.  Finally, in the presence of fiscal consolidation programs, such reforms need to be complemented by coherent policies to secure decent livelihoods through active employment policies, the orderly restructuring of outstanding loans, low-cost access to health systems and the extension of carefully designed social benefits.
In summary, for the EU to exit the crisis, current austerity policies need to be reversed. They end up undermining not only the fiscal consolidation process and competitiveness but also social cohesion and democracy.
A progressive alternative agenda for a competitive and cohesive Europe that places decent livelihoods, jobs and democracy as top priorities does exist. What does not exist as yet is a collective determination to mobilise social and political progressive forces across countries and stakeholders to build a European Progressive Front for Decent Jobs and Livelihoods. This is the present day challenge for all progressive Europeans.
References
Lewis, Michael (2011), Boomerang: The Meltdown Room, Allen Lane
United Nations, Committee for Development Planning, (1998), “Asia’s Financial Crises: Lessons for Policy” Economic and Social Council, Official Records, Supplement, No. 14, pp.1-11.
Varoufakis, Yanis, Stuart Holland and James K. Galbraith , (2013), “A Modest Proposal for Resolving the Eurozone Crisis, Version 4.0”, (varoufakis.files.worldpress.com/2013/07/a-modest-proposal-for-resolving-the-eurozone-crisis-version-4.0-final1.pdf)

Συνέντευξη της Προέδρου της "Κοινωνικής Συμφωνίας" Λούκας Τ. Κατσέλη με τον Νίκο Χαζαρίδη για το ρ/σ Alpha Radio Καβάλας και την εφημερίδα Νέα Εγνατία 19/11/2013

Ο νόμος 3869 υφίσταται σε πολλές χώρες από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, και έχει, το τονίζω για μια ακόμη φορά, ασφαλιστικές δικλείδες για να μην μπορούν να επωφεληθούν οι μπαταχτσήδες των ευεργετικών του διατάξεων
“Να ασκήσει κάθε δυνατή πίεση ο λαός για να σταματήσει την άρση των πλειστηριασμών”
Η  Λούκα Κατσέλη ζητά επέκταση του νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά   
Η πρώην υπουργός Ανάπτυξης, που εμπνεύστηκε και συνέδεσε με το όνομα της  το νόμο 3869/2010 Λούκα Κατσέλη, υπερασπίζεται  σθεναρά το νομοθέτημα για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τονίζοντας ότι διαθέτει τις ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να τύχουν των ευεργετικών ρυθμίσεων που καθορίζει, οι πραγματικά ευρισκόμενοι στον κίνδυνο να χάσουν την πρώτη τους κατοικία  για χρέη προς τις τράπεζες.
Η κ. Κατσέλη κατατάσσει το νόμο ανάμεσα στους πλέον προοδευτικούς στην Ευρώπη, ζητά ευθέως την επέκτασή του και σε όλους όσους βρίσκονται σε προσωρινή οικονομική αδυναμία και καλεί τους πολίτες να αποτρέψουν με τις κινητοποιήσεις τους το μέτρο της άρσης των πλειστηριασμών…

Κυρία Κατσέλη, οι επικριτές σας λένε ότι με το νόμο 3869/2010 δεν προστατεύσατε μόνο όσους αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στις τράπεζες, αλλά και όλους εκείνους, που ενώ είχαν την οικονομική ευχέρεια, κρύφτηκαν  πίσω από τις ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Πως απαντάτε;
Αυτό είναι  ένας μύθος, καθώς ο νόμος 3869 έχει ασφαλιστικές δικλείδες. Για να τύχει κάποιος των ευνοϊκών ρυθμίσεών  του, πρέπει να παρουσιάσει στο Ειρηνοδικείο όλα τα εισοδήματα και τα περιουσιακά του στοιχεία και τα δικά του και της οικογένειας του. Οι τράπεζες, από την άλλη πλευρά, έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν στοιχεία αν νομίζουν ότι πρόκειται περί δόλου, ενώ το Ειρηνοδικείο παρακολουθεί την υπόθεση, έτσι ώστε ακόμη και όταν αλλάξουν τα στοιχεία, να μπορεί να αλλάξει τις ρυθμίσεις τις οποίες αποφασίζει. Ο νόμος δεν είναι για όλους, είναι για εκείνους που βρίσκονται σε μόνιμη αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων. Αυτό ήταν και το πρώτο για την προστασία των δανειοληπτών. Από τότε μέχρι τώρα η κατάσταση έχει χειροτερέψει, υπάρχουν πάρα πολλοί συμπολίτες μας που λόγω των μειώσεων των συντάξεων και των μισθών και της αύξησης των φόρων, δεν μπορούν να πληρώσουν οφειλές προς το δημόσιο ή προς τρίτους και γι’ αυτό αυτή τη στιγμή, αντί να μιλάμε για άρση των πλειστηριασμών, έπρεπε να μιλάμε για την επέκταση του νόμου και σε εμπόρους και σε εκείνους που είναι σε πρόσκαιρη αδυναμία πληρωμής οφειλών.

Χρειάζεται, δηλαδή, μια βελτίωση ο νόμος που φέρατε στη βουλή το 2010;
Χρειάζεται επέκταση. Εμείς ως “Κοινωνική Συμφωνία”, πριν από το 2012, είχαμε καταθέσει στη βουλή Σχέδιο Νόμου που προέβλεπε ότι εάν μια οικογένεια έχει μείωση εισοδήματος πάνω από 30% από το 2008 και μετά, θα μπορούσε να κάνει δάνεια προς τρίτους, έτσι οι δόσεις να μην ξεπερνούν ένα συγκεκριμένο ποσό του εισοδήματος τους. Η κυβέρνηση, όμως, αντί να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση, ουσιαστικά εξυπηρετεί τα κερδοσκοπικά συμφέροντα κάποιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα λεγόμενα κοράκια της αγοράς, τα οποία περιμένουν αυτή τη στιγμή να πάρουν ακίνητα σε εξευτελιστικές τιμές και να έχουν προσόδους από τη διαχείριση τους.

Σας ανησυχεί η μερική άρση των πλειστηριασμών που προωθεί το υπουργείο Ανάπτυξης; Η κυβέρνηση λέει ότι σε κάθε περίπτωση θα προστατευτεί η πρώτη κατοικία…   
Με ανησυχεί το γεγονός ότι παρά τη δυσμενή οικονομική συγκυρία, η κυβέρνηση ανοίγει το θέμα των πλειστηριασμών. Είναι η πλέον ακατάλληλη στιγμή για να ανοίξεις ένα θέμα με αυστηρά οικονομικά κριτήρια. Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι δεν υπάρχει κανένα δημοσιονομικό όφελος από αυτή την πρωτοβουλία. Αντιθέτως, θα υπάρξει δημοσιονομικό κόστος, καθώς οι κοινωνικές και προνιακές δαπάνες θα αυξηθούν, λόγω των κοινωνικών αποτελεσμάτων αυτού του μέτρου. Οι μόνοι που θα επωφεληθούν από αυτή την απόφαση θα είναι οι διεθνείς οίκοι, οι οποίοι έχουν ήδη συνάψει συμφωνίες με κάποια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να διαχειριστούν αυτά τα ακίνητα. Τα ακίνητα δεν θα δοθούν ένα- ένα, μεμονωμένα δηλαδή, οι τράπεζες θα τιτλοποιήσουν και θα πουλήσουν αυτούς τους τίτλους σε ενδιάμεσες εταιρίες, οι οποίες θα διαπραγματευτούν σε δευτερογενείς αγορές.

Αναφέρεστε προφανώς στην αγορά των «κόκκινων» δανείων από γερμανικές και ελβετικές τράπεζες…
Απολύτως. ‘Έχουνε ήδη γίνει τέτοιες αγορές. Πρόκειται για μια διεθνή πρακτική. Είναι η πρακτική που οδήγησε στη μεγάλη κρίση των στεγαστικών δανείων στην Αμερική και μια βεβαίως από τις βασικές αιτίες σύγκρουσής μου με τις ελληνικές τράπεζες, διότι είχαν ήδη τιτλοποιήσει τα δάνεια τότε, και, επομένως κάθε φορά που παίρνει κάποιος μια απόφαση ρύθμισης, σπάει αυτό το τιτλοποιημένο «καλάθι», με κάποιο κόστος στις τράπεζες. Κατά την άποψή μου πρέπει να κινητοποιηθεί ο κόσμος. Ο νόμος 3869 ήταν και είναι από τους πιο προοδευτικούς νόμους στην Ευρώπη, λόγω της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Με απλά λόγια προστατεύεται το δικαίωμα στη στέγη. Θα ήθελα να ζητήσω από όσους έχουν παρόμοια προβλήματα να επισκεφθούν την ιστοσελίδα της οργάνωσης «ΕΚΠΟΙΖΩ» και να υπογράψουν το αίτημα για να σταματήσει η άρση των πλειστηριασμών. Έχει τεράστια σημασία να υπάρξει μια πίεση από κάτω για να  σταματήσει η κυβέρνηση αυτή την πολιτική.

Οι εκπρόσωποι της τρόικας και των τραπεζών ισχυρίζονται ότι ο νόμος 3869 δημιουργεί στρεβλώσεις στην αγορά…
Κάνουν λάθος. Ο νόμος 3869 υφίσταται σε πολλές χώρες από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, και έχει, το τονίζω για μια ακόμη φορά, ασφαλιστικές δικλείδες για να μην μπορούν να επωφεληθούν οι μπαταχτσήδες των ευεργετικών του διατάξεων. Πάντως δεν ήταν μόνο ο νόμος 3869 που ενόχλησε ορισμένους, αλλά και ο 3816 που αφορά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Κατά την άποψη μου, όταν υπάρχει πιστωτική ασφυξία στην αγορά, οφείλουμε να προστατέψουμε τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Είστε υπέρ του κουρέματος των δανείων που πήραν οι συμπολίτες μας από τις ελληνικές τράπεζες;
Θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών την έχουμε πληρώσει πάρα πολύ ακριβά. Δεν υπάρχει διαφάνεια σ’ αυτή την ανακεφαλαιοποίηση, διότι δεν ξέρει ο έλληνας ή ο ευρωπαίος φορολογούμενος αν πληρώνει για τη μείωση των παρακρατούμενων ομολόγων ή εάν μέσα σ’ αυτά τα κεφάλαια πληρώνονται και κακές τοποθετήσεις των ίδιων των τραπεζών. Δεν υπάρχει μια έκθεση από τη Τράπεζα της Ελλάδος για να μας πει ποιες ήταν οι ανάγκες των τραπεζών σε κεφάλαια και από πού πηγάζουν αυτές οι ανάγκες. Οι τράπεζες, επομένως, έχουν εξασφαλιστεί, σε αντίθεση με κάποια φυσικά πρόσωπα ή ορισμένους φορείς που είχαν την ατυχία να παρακρατούν ελληνικά ομόλογα, τα οποία κουρεύτηκαν μέσα σε ένα βράδυ. Όσο για το κούρεμα των δανείων, εκτιμώ πως πρέπει να γίνει προσεκτικά. Πρέπει να δούμε ποιοι θα ενταχθούνε, δεν είναι όλοι οι πολίτες στην ίδια κατηγορία.

Από ποιο μετερίζι θα δώσετε τη μάχη για να υπερασπιστείτε τις απόψεις σας; Θα απαντήσετε θετικά στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ  για συνεργασία μετά τις επόμενες εκλογές;
Ως «Κοινωνική Συμφωνία» πάμε στο πρώτο μας καταστατικό συνέδριο στις 30 Νοεμβρίου. Οργωνόμαστε πολιτικά σε όλη την Ελλάδα. Έχουμε διαφορές από τον ΣΥΡΙΖΑ και από άλλα κόμματα πάνω σε βασικά σημεία της πολιτικής μας, αλλά το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι τόσο μεγάλο που χρειάζεται στις επόμενες εκλογές να υπάρχει μια συμπαράταξη δυνάμεων στη βάση μιας ελάχιστης προγραμματικής συμφωνίας. Αναφέρομαι σε εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν μια διαφορετική οικονομική πολιτική και ενδιαφέρονται να υπερασπιστούν την εθνική κυριαρχία, διότι στο τραπέζι τους επόμενους μήνες θα μπούνε και τα εθνικά μας θέματα.

Τα σχόλια περί αποστασίας  που κάνουν ορισμένοι κύκλοι, τόσο πολιτικοί, όσο και δημοσιογραφικοί, πως τα αξιολογείται; 
Πρόκειται για μια παραπλανητική συζήτηση, η οποία ρίχνει την μπάλα σε άλλο γήπεδο.