Ποιο είναι το διακύβευμα των επόμενων εκλογών;
Να μπει τέλος στο μονόδρομο του Μνημονίου που βαθαίνει την ύφεση,
οδηγεί τη χώρα σε στάση πληρωμών, αδυναμία εξυπηρέτησης οφειλών και
χρέους και στην ανέχεια και την φτώχεια. Να αναδειχθεί μια νέα
προοδευτική πλειοψηφία ικανή να διαπραγματευθεί σκληρά και να προτάξεις
λύσεις ώστε να βγούμε από την κρίση με όρους ανάπτυξης και κοινωνικής
συνοχής. Να αναδεχθούν πολιτικές δυνάμεις, όπως η Κοινωνική Συμφωνία,
που δεν κατέχονται από φοβικά σύνδρομα και μπορεί να λειτουργήσουν ως
καταλύτες μίας προοδευτικής κυβερνητικής.
Πόσο δεμένα είναι τα χέρια της επόμενης κυβέρνησης από όσα ψηφίστηκαν ως δεσμεύσεις από την απερχόμενη Βουλή;
Δεμένα είναι τα χέρια των κομμάτων που υπηρετούν τυφλά τις δεσμεύσεις
του Μνημονίου ακόμα κι όταν αυτές περιορίζουν την εθνική μας κυριαρχία,
ακόμα κι όταν οδηγούν τους πολίτες σε εξαθλίωση. Το ζητούμενο,
επομένως, είναι να λυθούν τα χέρια με μια προοδευτική κυβερνητική
πλειοψηφία που θα τολμήσει, όπως ανέφερα, να διαπραγματευθεί σκληρά με
τους εταίρους μας.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες ποια είναι τα περιθώρια άσκησης εναλλακτικής πολιτικής;
Περιθώρια υπάρχουν, αρκεί να διατυπώσουμε και να διαπραγματευθούμε
ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης με την ανάπτυξη, την αξιοπρέπεια στην
εργασία και την κοινωνική συνοχή να αποτελούν «κόκκινες γραμμές». Αρκεί
να διεκδικήσουμε συμμαχίες στην προοδευτική Ευρώπη και να αναδείξουμε
επιλογές που δίνουν προοπτική στους πολίτες απέναντι στη νεοφιλελεύθερη
λαίλαπα.
Για παράδειγμα, εναλλακτική πολιτική είναι να προωθείς συγκεκριμένα
μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου και της
εισφοροδιαφυγής, αντί μείωση μισθών και συντάξεων και ανελέητης
φοροεπιδρομής στη μέση ελληνική οικογένεια. Εναλλακτική πολιτική είναι
να προωθήσεις το κούρεμα και τη ρύθμιση δανείων οφειλετών αντί της
χρεοκοπίας νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Είναι να προτάξεις έναν ισχυρό
και αποτελεσματικό πυλώνα «δημόσιου συμφέροντος» στο Τραπεζικό σύστημα
για ρευστότητα στην αγορά αντί στήριξης των Τραπεζών χωρίς όρους και
προϋποθέσεις,
Όταν αναλαμβάνατε την κυβέρνηση το 2009, πιστεύατε και ‘σεις ότι λεφτά υπάρχουν;
Προεκλογικά, και αυτό προκύπτει και από δικές μου δηλώσεις στις
οποίες σας καλώ να ανατρέξετε, είχαμε πλήρη επίγνωση της δημοσιονομικής
εκτροπής που είχε οδηγηθεί η χώρα.
«Τα λεφτά υπάρχουν», ειπώθηκε, όπως θυμάστε, από τον τότε πρόεδρο του
ΠΑΣΟΚ με ένα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που σήμερα
εμφανίζεται. Λεφτά υπάρχουν αν καταπολεμηθεί η τεράστια φοροδιαφυγή, αν
σταματήσει το όργιο της σπατάλης και κακοδιαχείρισης στο δημόσιο, αν
κοπούν οι παχυλές αμοιβές στα golden boys. Δεν νομίζω ότι διαφωνεί
κανείς με αυτό.
Κι είναι πράγματι κρίμα να λαϊκίζουν τόσοι πολλοί με τη φράση αυτή
προσπαθώντας να συγκαλύψουν τη δική τους πολιτική ανικανότητα και
αποτυχία στη μείωση της σπατάλης όπου αυτή υπάρχει, να αναδιοργανώσουν
τις κρατικές δομές και λειτουργίες, να κτυπήσουν τη φοροδιαφυγή και,
κυρίως, να συγκρουστούν με τις μικρές και μεγάλες εστίες διαφθοράς που
εξακολουθούν να πλουτίζουν στην πλάτη των μισθωτών και των συνταξιούχων.
Πότε αντιληφθήκατε ότι οι αποκαλούμενες και ως πολιτικές των
Μνημονίων είναι εκτός από άδικες και προφανώς αδιέξοδες; Η προφανής
απορία αφορά στο ότι κληθήκατε και ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση να
υπηρετήσετε από τις πλέον αρμόδιες θέσεις της κυβέρνησης την πολιτική
του πρώτου Μνημονίου.
Η διαφορά του μνημονίου του 2010 με αυτό που υπέγραψε η κυβέρνηση
Παπαδήμου είναι ότι τον Μάϊο του 2010 υπήρχε ένα τεράστιο χρηματοδοτικό
κενό που έπρεπε να καλυφθεί γιατί οι αγορές είχαν κλείσει απότομα από
τις αρχές του 2010. Η προσφυγή στους ευρωπαίους εταίρους και στο ΔΝΤ
ήταν αναπόφευκτη για να μην οδηγηθούμε στάση πληρωμών. Αυτό όμως δεν
αρκούσε. Από την πρώτη στιγμή είχα πει ότι το «φάρμακο της τρόικας»,
δηλαδή η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητα και της περικοπής μισθών και
συντάξεων, σκοτώνει. Γι’ αυτό άλλωστε, είχα γίνει το «κόκκινο πανί» για
την τρόικα και δεχόμουνα καθημερινές επιθέσεις από συγκεκριμένα
συγκροτήματα του τύπου. Επιθέσεις γιατί προώθησα, εκτός των άλλων,
γενναίες ρυθμίσεις δανείων για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και νοικοκυριά
έναντι στο τραπεζικό κατεστημένο. Είχα υποστηρίξει από τότε την ανάγκη
να συγκροτήσουμε και να υποστηρίξουμε στις διαπραγματεύσεις το δικό μας
εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, ώστε να μην βυθιστεί η οικονομία στην
ύφεση. Επομένως, πολύ έγκαιρα είχα διαγνώσει ότι η πολιτική του
Μνημονίου από μόνη της είναι αδιέξοδη. Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν έκανε
καμία διαπραγμάτευση και δεν παρουσίασε στους δανειστές μας ένα
εναλλακτικό αξιόπιστο σχέδιο δημοσιονομικής και οικονομικής
ανασυγκρότησης. Οδηγηθήκαμε, έτσι, στο δεύτερο Μνημόνιο όπου όχι μόνο
διαιωνίζεται η πολιτική της ύφεσης και αποδομείται πλήρως το Ευρωπαϊκό
κεκτημένο στα εργασιακά, αλλά περιορίζεται επικίνδυνα η εθνική μας
κυριαρχία με παραίτηση της ασυλίας έναντι κατάσχεσης περιουσιακών
στοιχείων. Το καταψήφισα παραμένοντας συνεπής στη στάση μου.
Ποια η εθνική και διεθνής πολιτική συμμαχιών για την Κοινωνική Συμφωνία;
Σύμμαχοί μας είναι οι προοδευτικές και δημιουργικές δυνάμεις του
τόπου που είναι έτοιμες να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Που είναι
έτοιμες να απεγκλωβιστούν από τα ψευτοδιλήμματα που προβάλλουν οι
υποστηρικτές του δήθεν μονόδρομου του Μνημονίου.
Η «Κοινωνική Συμφωνία» επιδιώκει να συναντήσει και να διαμορφώσει σταθερές συμμαχίες με τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
με κοινό στόχο τη δημιουργία μιας δημοκρατικής, προοδευτικής και
κοινωνικής Ευρώπης, η οποία θα αποτελέσει αντίβαρο στις νεοφιλελεύθερες
στρατηγικές, που συνθλίβουν κοινωνικές κατακτήσεις, αδύναμες κοινωνικές
τάξεις και εντείνουν τις κοινωνικές ανισότητες.
