Απορρύθμιση του Δημοσίου αντί για μεταρρύθμιση
Το νέο πελατειακό κράτος
Πάντα θα είναι επίκαιρο το ζήτημα των μεγάλων μεταρρυθμίσεων και
κυρίως όταν αφορούν το Κράτος (Δημόσιο) και τις λειτουργίες του και
αυτές έχουν πρωτίστως το μέτρο της Δικαιοσύνης για να γίνονται κτήμα της
κοινωνίας.Σήμερα δυστυχώς οι «αλλαγές» αποτυπώνονται μόνο σε αριθμούς, που αφορούν ζωές από τις οποίες αφαιρείται το πιο ιερό δικαίωμα, εκείνο της εργασίας, για να ικανοποιηθεί η μνημονιακή απαίτηση για 150.000 απολύσεις τα δύο επόμενα χρόνια, ενώ από το 2009 μέχρι σήμερα αποχώρησαν 196.000 υπάλληλοι.
Και ενώ το Δημόσιο ολοένα και φτωχαίνει όχι μόνο σε αριθμούς, αλλά σε γνώση και εμπειρία, το κενό θα το καλύψουν πεντάμηνες συμβάσεις είτε μέσω ΟΑΕΔ είτε μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, με χαμηλό μισθό .
Σήμερα επαναλαμβάνεται ό,τι γινόταν χρόνια τώρα με τις συμβάσεις, χωρίς καμιά αξιοκρατική διαδικασία, εκμεταλλευόμενοι την αδήριτη ανάγκη για εργασία. Είναι όμως παράδοξο, επιστημονικά και διοικητικά.Είναι διαπιστωμένο οτι το Δημόσιο έχει απόλυτη ανάγκη από μόνιμο προσωπικό, αλλά η Τρόικα θέλει ελαστικές μορφές εργασίας και στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.Αντιλαμβανόμαστε ότι η μόνιμη εργασία δεν εξυπηρετεί τον επιβαλλόμενο σχεδιασμό. Γι’ αυτό και οι συγχωνεύσεις, καταργήσεις και στη συνέχεια οι δήθεν τακτοποιήσεις των υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα, διευκολύνουν το στήσιμο ενός πελατειακού κράτους και το πέρασμα αρμοδιοτήτων του Κράτους και της Αυτοδιοίκησης σε ιδιώτες.Δεν πρόκειται ασφαλώς για μεταρρύθμιση, αλλά για απορρύθμιση της λειτουργίας του Δημοσίου, αφού η αποτελεσματική του λειτουργία οφείλει να στηρίζεται στη σταθερότητα των εργασιακών σχέσεων, εξειδίκευση και εμπειρία, με συνέχεια και συνέπεια, στοιχεία που οδεύουν ολοταχώς σε κατάργηση .Και ο πιο δύσπιστος πολίτης αντιλαμβάνεται το λόγο για τον οποίο πρέπει να θυσιαστούν οι εργαζόμενοι. Όλοι πια γνωρίζουν τι γίνεται στα νοσοκομεία, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις εφορείες αλλά και στις υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα και ΟΤΑ, αφού δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από το εναπομείναν προσωπικό, το οποίο εργάζεται πέραν των αντοχών του και βιώνει το πιο έντονο και επικίνδυνο εργασιακό στρες.
Έχει κανείς πια την αφέλεια να πιστεύει ότι δεν το γνωρίζουν οι κυβερνώντες; Ασφαλώς και το γνωρίζουν, αλλά υπηρετούν μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλει την αποδόμηση των υπηρεσιών δημόσιου χαρακτήρα που είναι προορισμένες από το Σύνταγμα να προσφέρουν δημόσια αγαθά στους πολίτες.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι απολύσεις ειδικά στα νοσοκομεία, στα ασφαλιστικά ταμεία και η ενδυνάμωση του ιδιωτικού τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας, παιδείας, η διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών, η συγχώνευση πανεπιστημιακών σχολών και οι απολύσεις προσωπικού απ’ τα πανεπιστήμια καθιστούν προβληματική έως απαγορευτική τη λειτουργία τους.
Για όλα αυτά όμως που βιώνει η χώρα μας δεν μας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι ούτε το Δημόσιο αλλά οι εφαρμοζόμενες πολιτικές, οι οποίες θα συνεχίσουν με τον ίδιο καταστροφικό τρόπο να συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο το κοινωνικό κράτος, γεγονός που μαρτυρά ο προϋπολογισμός του 2014.
Δυστυχώς οι φωνές απόγνωσης δεν συγκινούν τους κυβερνώντες διότι τα συμφέροντα που εξυπηρετούν είναι πάνω από το δημόσιο και εθνικό συμφέρον.
Και είναι επίκαιρο και διδακτικό να ξαναθυμηθούμε ποια ήταν η πορεία της «Ολυμπιακής», της «Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης» και άλλων μεγάλων στρατηγικής σημασίας τομέων, όταν ιδιωτικοποιήθηκαν.
Αν πραγματικά θέλουμε μια Ελλάδα που να μας ανήκει και μια νέα γενιά με εφόδια που θα μείνει στον τόπο της για να προσφέρει στην πρόοδο και ανάπτυξη, πρέπει να πείσουμε και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας στο οποίο έχει φωλιάσει ο φόβος, ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός και μπορεί να μας βγάλει από την μέγγενη της βαθιάς ύφεσης, της τεράστιας ανεργίας, της ανθρωπιστικής κρίσης.
Αυτός είναι ο δρόμος της συμπαράταξης των δυνάμεων της Αριστεράς.
