Ομιλία Προέδρου ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ - Σάββατο 29/09/2012

Το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012, η κα. Λούκα T. Κατσέλη, Πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας, θα μιλήσει με θέμα την “Κοινωνική Οικονομία και Προστασία: Επένδυση για Αντιμετώπιση της Κρίσης”.
Η ομιλία θα γίνει στα πλαίσια Συνεδρίου που συνδιοργανώνεται από το Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο, την Εφημερίδα ΚΕΦΑΛΑΙΟ, το portal Capital.gr και το Κέντρο Στήριξης της Οικογένειας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και θα διεξαχθεί στο ξενοδοχείο Hilton, αίθουσα Τερψιχόρη C, από ώρα 12:30 έως 14:30.
Το θέμα του Συνεδρίου είναι: “Οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στην Ελληνική οικογένεια, ο ρόλος της Εκκλησίας, των Φορέων και των ΜΚΟ στην αρωγή των ανθρώπων και των οικογενειών, καθώς και η διαχείριση του φαινομένου από τα ΜΜΕ”.

Συνέντευξη της Προέδρου της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, Λούκας Τ. Κατσέλη στο "Marconi Radio 96,1 F.M." του Βόλου και στην εκπομπή "Συμβαίνει Τώρα" του Αντώνη Κουμιώτη, 26/09/2012

Συνέντευξη της Προέδρου μας Λούκας Τ . Κατσέλη στον ραδιοφωνικό σταθμό του Βόλου Marconi Radio στην εκπομπή του Αντώνη Κουμιώτη "Συμβαίνει τώρα" στις 26/09/2012.


http://www.youtube.com/watch?v=uzHyUkTflIY&feature=player_embedded

Δήλωση Προέδρου της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ σχετικά με τη συμφωνία των κομμάτων της κυβέρνησης για το νέο πακέτο μέτρων

Η Πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας Λούκα Τ. Κατσέλη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Προειλημμένες ήταν οι αποφάσεις και προκαθορισμένη η συμφωνία των τριών κυβερνητικών εταίρων στους «βασικούς άξονες του πακέτου των μέτρων».
Προκειμένου  να διαχειριστούν επικοινωνιακά την αθέτηση των  προεκλογικών τους δεσμεύσεων και  δηλώσεων, «πρωταγωνίστησαν» επί μακρόν, σε ένα κακής ποιότητας «θέατρο», υποδυόμενοι τους ρόλους των δήθεν σκληρών διαπραγματευτών. Δυστυχώς δεν υπήρξε καμία διάθεση επαναδιαπραγμάτευσης αλλά ούτε και η πρόταξη ενός Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης για να βγει η χώρα από την κρίση.

Η Κυβέρνηση, γνωρίζει ότι τα νέα επώδυνα, ανέλπιδα και ατελέσφορα μέτρα θα βαθύνουν την ύφεση, θα διογκώσουν την ανεργία, θα οδηγήσουν την οικονομία σε γενικευμένη στάση πληρωμών και θα καταστήσουν ακόμα πιο δύσκολη την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και της βιωσιμότητας του χρέους. Κόπτεται όμως να αποδείξει στους εταίρους μας ότι είναι «καλή μαθήτρια» για  να έχει την πολιτική τους  στήριξή  παρόλο ότι γνωρίζει ότι το  πρόγραμμα δεν βγαίνει. .

Η νέα αναδιάρθρωση έχει ήδη προεξοφληθεί από τις διεθνείς αγορές αλλά  και από τους ίδιους τους δανειστές μας. Είναι ζήτημα χρόνου να γίνει.   Θα γίνει, όμως, αφού πρώτα ψηφισθούν τα μέτρα, ώστε αυτή να παρουσιασθεί ως επιβράβευση της ακολουθούμενης πολιτικής. Το ίδιο και με την προαποφασισμένη επιμήκυνση . Θα εμφανισθεί  ως μεγάλη νίκη και πολιτική επιβράβευση , παρόλο που αυτή θα διογκώσει ακόμα περισσότερο το χρέος.  

Δυστυχώς, δεν εισακούστηκα ούτε από τον Πρωθυπουργό, ούτε από τους άλλους δυο πολιτικούς αρχηγούς, που συγκροτούν την Κυβέρνηση, όταν την 1^η Αυγούστου 2012 με επιστολή μου, τους είχα προτείνει τη στρατηγική, που ,υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί να παράσχει τους αναγκαίους βαθμούς ελευθερίας προς την Ελληνική Κυβέρνηση, ώστε να αποφευχθεί ένας νέος αδιέξοδος κύκλος λιτότητας, ύφεσης, ανεργίας και εκτίναξης του χρέους. Συγκεκριμένα πρότεινα:
«Η Κυβέρνηση  να υποβάλει αμέσως αίτημα  προς το Δ.Ν.Τ., την Ε.Κ.Τ. και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή - πριν την πληρωμή του ομολόγου προς την ΕΚΤ –  και να  ζητήσει τη σύνταξη και δημοσιοποίηση  επίσημης έκθεσης για τη βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους με τη συμβολή και Ελλήνων εμπειρογνωμόνων.  Με βάση την Έκθεση αυτή θα πρέπει να υπάρξει πολιτική διαπραγμάτευση και να ληφθούν αποφάσεις είτε για νέο «κούρεμα», είτε για ρύθμιση, είτε για αγορά χρέους από τη δευτερογενή αγορά, είτε για διαγραφή χρέους ή συνδυασμό των ανωτέρω και να προσδιορισθεί ο ρυθμός ανάπτυξης που είναι αναγκαίος και συμβατός με την επίτευξη βιωσιμότητας του χρέους.  Τότε και μόνο τότε μπορεί και πρέπει να προσδιορισθεί το μέγεθος και το περιεχόμενο των δημοσιονομικών μέτρων που πρέπει να ληφθούν, καθώς και ο αναγκαίος χρονικός ορίζοντας της δημοσιονομικής προσαρμογής. Στο μεταξύ, η Κυβέρνηση θα πρέπει να επικεντρώσει την προσπάθειά της στην γρήγορη υλοποίηση διαρθρωτικών και ρυθμιστικών τομών που προάγουν τις επενδύσεις, την ανταγωνιστικότητα, τη  δημοσιονομική εξυγίανση και την κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός Εθνικού Προγράμματος Ανασυγκρότησης».
Αυτή η κυβέρνηση είναι δέσμια πολιτικών σκοπιμοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων. Φέρει  τεράστια ευθύνη όχι μόνο για το οικονομικό αδιέξοδο που βιώνουν χιλιάδες οικογένειες , αλλά και για την κοινωνική έκρηξη που θα είναι αναπόφευκτη.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Σχετικά με τα νέα φορολιστρικά μέτρα που ετοιμάζετε να ψηφίσετε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο προς τέρψιν των δανειστών μας. Γι' άλλη μια φορά «κύριοι» αποδεικνύεται περίτρανα και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, μετά τις εκλογές, ότι εξαπατήσατε βάναυσα τον Ελληνικό λαό. Αποδεικνύεται με τον πιο ωμό τρόπο ότι η πραγματική αποστολή σας ήταν να προχωρήσετε και πέραν της απόλυτης εξαθλίωσης του λαού. Και όλα αυτά για να μην χάσουν ούτε ένα Ευρώ από τα υπέρογκα επανοτόκια οι δανειστές μας. Αποδεικνύετε για άλλη μία φορά ότι λειτουργείτε με τέτοια δουλικότητα που δεν τολμάτε πλέον ούτε να ψελλίσετε την λέξη «επαναδιαπραγμάτευση».

Και καλά για εσάς κ. Σαμαρά, σαν αρχηγός μιας συντηρητικής παράταξης, ίσως και να το καταλάβω, θλίβομαι όμως βαθύτατα όταν βλέπω τόση υποκρισία από τον κύριο Βενιζέλο, που ενώ είναι αυτός που έχει δρομολόγηση και τα περισσότερα μέτρα και μάλιστα με έναν απόλυτα κυνικό τρόπο, που αγγίζει τα όρια της πολιτικής αισχρότητας, ενώ είναι αυτός που και τώρα τα στηρίζει και τα προωθεί, βγαίνει με κροκοδείλια δάκρυα, δήθεν ότι αγωνιά και αγωνίζεται για το χειμαζόμενο λαό.

Όσο για τον άλλο εταίρο σας τον κ. Κουβέλη, πραγματικά λυπάμαι που σύρει ένα αριστερό κόμμα σε μια τέτοια αντιλαϊκή καταιγίδα και δίνει αριστερό άλλοθι σε όλους τους εκπροσώπους του άκρατου και αχαλίνωτου καπιταλισμού, αμαυρώνοντας έτσι την έννοια της αριστεράς. Αλήθεια κύριοι έχετε καταλάβει ότι ο λαός που σας ψήφισε να ορίσετε τη μοίρα του και τη μοίρα των παιδιών του, έχει αρχίσει πλέον να ξεπερνάει τα όρια της εξαθλίωσης; Και στο κάτω κάτω αυτός ο λαός τι φταίει να πληρώνει τα σπασμένα τα δικά σας και των ημετέρων σας; Τι φταίει να πληρώνει την ανικανότητά σας;

Θα μου πείτε τώρα είναι κοινή διαπίστωση ότι σ' αυτή τη δύσκολη θέση που εσείς με τις πολιτικές σας φέρατε τη χώρα, δεν υπάρχουν πραγματικοί ΗΓΕΤΕΣ και δυστυχώς στο τιμόνι αυτής της χώρας, έχετε βρεθεί όλοι εσείς που είστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και που δεν μπορείτε ούτε στο κατ' ελάχιστον να νοιώσετε την απελπισία του χειμαζόμενου λαού. Προσέχετε όμως γιατί ο θυμόσοφος λαός έχει μια παροιμία γι' αυτή τη περίσταση που λέει «Φωνή λαού, οργή Θεού».
Έχετε αναλογισθεί ότι ο Ελληνικός λαός που μέχρι τώρα έχει υποφέρει τα πάνδεινα έχει κρατήσει μια απίστευτα αξιοπρεπή στάση; Ως πότε όμως θα συμπιέζετε την μέγγενη της εξαθλίωσης; Δεν καταλαβαίνετε ότι κάποια στιγμή όλος αυτός ο λαός θα εκραγεί και τότε αλήθεια δεν φοβάστε μήπως δεν προλάβετε να φύγετε από την Ελλάδα και καταλήξετε όχι στο Γουδί αλλά σε καμιά χωματερή των Άνω Λιοσίων;

Κύριοι όλο αυτό το διάστημα της κρίσης δεν έχετε κάνει τίποτε μα τίποτε άλλο από το να εξαθλιώνετε το λαό. Είναι ο μόνος τομέας που έχετε δουλέψει ταχύτατα, σε κανένα άλλο τομέα δεν έχετε κάνει απολύτως τίποτα ουσιαστικό, μόνο λόγια, μόνο «θα κάνετε».

Γι΄αυτό λοιπόν κύριοι σταματήστε έστω και αυτή την ύστατη ώρα, αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα που φέρατε για ψήφιση στη Βουλή.

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΟ, ούτε για μισό αντιλαϊκό μέτρο. Ο λαός αυτή τη στιγμή χρειάζεται στήριξη. Σταματήστε να ξεπουλάτε όλα τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής, στο όνομα ενός παρωχημένου άκρατου καπιταλισμού που πιστεύει στο δόγμα της αχαλίνωτης ελεύθερης αγοράς, όταν είναι πλέον παγκοσμίως αποδεχτό ότι αυτό το δόγμα έχει αποτύχει παταγωδώς και μόνο δεινά έχει φέρει όπου έχει εφαρμοστεί.

Κύριοι όπως είπε και ο Αβραάμ Λίνκολ, κάποτε μπορεί να ξεγελάς πολλούς για λίγο διάστημα, λίγους για πολύ διάστημα αλλά όχι όλους για πάντα!! Και μπορεί ναι μεν να ξεγελάσατε άλλη μία φορά οριακά τον Ελληνικό λαό εκλογικά, αλλά αν νομίζετε ότι μπορείτε να τον εξαθλιώνετε έτσι ασύστολα, πλανάστε πλάνη οικτρά. Υπάρχουν δυνάμεις που θα αντισταθούν και μαζί με μια πανλαϊκή εξέγερση ίσως και να μην καταφέρετε να περάσετε τα προδοτικά σχέδια σας. Γι' αυτό έστω και τώρα την ύστατη ώρα, ελπίζω να ξανασκεφτείτε αυτή την εγκληματική χαριστική βολή που ετοιμάζεστε να δώσετε στους Έλληνες.

ΠΑΝΑΓΗΣ ΒΛΑΧΟΣ
Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής
Κεφ/νιας και Ιθάκης
«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ»

Κείμενο-παρέμβαση του Χάρη Καστανίδη προέδρου της τέως κοινοβουλευτικής ομάδας της "ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ".

Η κρίση, ο φόβος και η λύση

Η κρίση, ο φόβος και η λύση

Το πακέτο  «διάσωσης»  της Ελλάδας,  όπως μορφοποιήθηκε στα μνημόνια

συνεργασίας με την τρόικα,  έχει ήδη οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο.  Η οικονομία

καταστρέφεται και η κοινωνία διαλύεται.  Αν εξαιρέσει κανείς τη μείωση του

ελλείμματος, όλα τα υπόλοιπα συνθέτουν εικόνα αποσύνθεσης. Η ύφεση στο τέλος

του έτους θα υπερβεί το 7%, ενώ σωρευτικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια έφτασε στο

εξωφρενικό ποσοστό του -18,5%.  Ο παραγωγικός ιστός διαλύεται,  το κοινωνικό

κράτος καταρρέει,  ένας στους τέσσερις Έλληνες είναι άνεργος,  η φτώχεια

καταρρακώνει την αξιοπρέπεια πολλών πολιτών,  οι δημόσιες περιουσιακές αξίες

ευτελίζονται. Η θεσμική συγκρότηση της Δημοκρατίας αποσαρθρώνεται μέσα σε ένα

καθεστώς φόβου και απογοήτευσης. Όσοι επιβάλλουν το φόβο συνήθως αυθαιρετούν

και όσοι τον υφίστανται οδηγούνται στη σιωπή,  στην ισοπεδωτική άρνηση ή στην

επιλογή ακραίων πολιτικών εκπροσωπήσεων. 

Οι δανειστές,  τα καθεστωτικά κόμματα και θηριώδεις επικοινωνιακοί μηχανισμοί, 

διεθνείς και εγχώριοι,  καλλιεργούν συστηματικά τη βασανιστική και εξευτελιστική

ιδέα της μιας και μοναδικής λύσης,  της μιας και μοναδικής πολιτικής:  αυτής που

ασκείται. Κατ΄αυτούς, κάθε τι άλλο συνιστά καταστροφή, κάθε διαφορετική επιλογή

σημαίνει εξοστρακισμό από την περιοχή της ασθμαίνουσας ευημερίας,  κάθε

εναλλακτική σκέψη για την οργάνωση της συλλογικής μας προσπάθειας σημαίνει την

απώλεια όσων έχουν «προγραμματίσει» ότι αρκούν στους Έλληνες. 

Η σύγχρονη τραγωδία της πατρίδας μας συνίσταται στο ότι, εν μέσω της μεγαλύτερης

μεταπολεμικής κρίσης της, στερείται της ύπαρξης εθνικής αστικής τάξης,  επαρκούς

πολιτικής ηγεσίας και διανοουμένων. 

Η έλλειψη συγκροτημένης εθνικής αστικής τάξης εξηγεί το οδυνηρό κενό μιας

στοιχειώδους οικονομικής και παραγωγικής στρατηγικής.  Η έλλειψη επαρκούς πολιτικής ηγεσίας εξηγεί την αδυναμία διαμόρφωσης ενός

στιβαρού πολιτικού σχεδίου για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Τέτοιο πολιτικό

σχέδιο προϋποθέτει πολιτικούς ηγέτες που διαθέτουν την ηθική και το δημόσιο

σθένος να ενεργούν σύμφωνα με το γενικό δημόσιο συμφέρον, αντί να τρέχουν πίσω

από τις εντολές δανειστών και χρηματοπιστωτικών κέντρων.  

Η έλλειψη διανοουμένων στερεί την Ελλάδα από τις πιο δημιουργικές φωνές

ανθρώπων,  που διαθέτουν εκείνο το ανεξάντλητο πάθος της ανυπακοής σε καθετί

λεκιασμένο, καθεστωτικό και υπονομευτικό της ανθρώπινης αξίας. 

Υπάρχει άλλος δρόμος για να βγούμε από την κρίση;  Υπάρχει.  Χρειάζεται μια

διαφορετική εθνική στρατηγική,  οργανωμένη στη βάση μιας νέας εθνικής

συναίνεσης, πρώτο βήμα της οποίας θα είναι να αποκτήσουμε διαφορετικό πλαίσιο

διαπραγματεύσης με τους δανειστές.  Το νέο και διαφορετικά προσανατολισμένο

πλαίσιο διαπραγμάτευσης με την τρόικα πρέπει να ορίζεται από τις ακόλουθες

επιδιώξεις:  

1) Να χαλαρώσει η άγρια δημοσιονομική προσαρμογή, ώστε να βγούμε από το

φαύλο κύκλο σκληρή λιτότητα – ύφεση - νέα λιτότητα, με προστασία των πιο

αδύναμων κοινωνικών ομάδων και με εισοδηματική σταθερότητα,  ώστε να

κρατηθεί ενεργή η ζήτηση και συνεπώς ηαγορά. Η βάρβαρη συμπίεση του

εισοδήματος,  η εξαντλητική φορολόγηση και η διαρκής μείωση του

προγράμματος δημοσίων επενδύσεων έχουν ήδη ρημάξει οικονομία και

πολίτες. 

2) Να αξιοποιηθούν,  μετά από διαπραγμάτευση,  πόροι της Ευρωπαϊκής

Τράπεζας Επενδύσεων και διατεθειμένοι πόροι του ΕΣΠΑ,  στο πλαίσιο

συγκεκριμένου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Η Ελλάδα

επείγεται να παράξει πλούτο πριν τον διανείμει στους πολίτες της, πράγμα που

σημαίνει ότι χρειάζεται να αναπλάσει τον παραγωγικό ιστό της.  3) Να μην εγγραφούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος τα κεφάλαια που χορηγούνται

για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Έτσι, άλλωστε, συμφωνήθηκε για

την Ισπανία και την Ιταλία στο Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  

4) Να διαγραφεί μέρος του δημόσιου χρέους που διακρατείται από τον επίσημο

τομέα,  δηλαδή από τα κράτη-δανειστές και την Ευρωπαϊκή Κεντρική

Τράπεζα. Ειδικά για την τελευταία, είναι αδιανόητο να κερδοσκοπεί σε βάρος

χώρας που δοκιμάζεται, αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα από τη δευτερογενή

αγορά στο 40% περίπου της ονομαστικής τους αξίας και αξιώνοντας μετά από

την Ελλάδα την αποπληρωμή τους στο 100%  της ονομαστικής τους αξίας. 

Προηγήθηκε  «κούρεμα»  στον ιδιωτικό τομέα,  αν και από αυτό επλήγησαν

κυρίως τα ασφαλιστικά μας ταμεία,  μικροομολογιούχοι και οι ελληνικές

τράπεζες.  

5) Να αξιωθεί η πληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας από τη

στιγμή που η ελληνική οικονομία περιέλθει σε τροχιά ανάπτυξης  (ρήτρα

ύφεσης).  Δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει μια χώρα που,  υπό καθεστώς

ληστρικών όρων και ενώ η μείωση του ΑΕΠ της στο τέλος του 2012 θα είναι

στο ύψος τουλάχιστον του 7%,  της ζητείται ταυτόχρονα να πληρώνει τις

δανειακές της υποχρεώσεις.  

Αυτές τις επιδιώξεις πρέπει να διαπραγματευτεί με τους δανειστές μια σοβαρή

ελληνική κυβέρνηση, μένοντας προσηλωμένη στους στόχους της και κρατώντας

αταλάντευτη στάση. Το ερώτημα που αμέσως εγείρεται, είναι τι θα συμβεί, αν οι

δανειστές αρνηθούν τέτοια διαπραγμάτευση.  Στην περίπτωση αυτή,  η ελληνική

κυβέρνηση πρέπει μονομερώς να ενεργοποιήσει τη ρήτρα της ύφεσης, δηλαδή να

καταστήσει σαφές ότι θα αρχίσει να αποπληρώνει τις δανειακές υποχρεώσεις της

από τη στιγμή που θα αρχίσει και πάλι να αυξάνεται το Ακαθάριστο Εγχώριο

Προϊόν της,  με την παράλληλη υπόμνηση προς όλους ότι η Ελλάδα ουδέποτε

στην ιστορία της παρέβη τις δανειακές τις υποχρεώσεις. Την ίδια ώρα θα πρέπει

να είναι έτοιμη να αλλάξει άρδην τους φορολογικούς μηχανισμούς και το

φορολογικό σύστημα καθώς και τον τρόπο λειτουργίας του κράτους.  Χωρίς αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα είναι αδύνατο να

συλλάβεις τον φοροδιαφεύγοντα πλούτο,  με συνέπεια κάθε προσπάθεια

οικονομικού εξορθολογισμού να πλήττει πάντοτε τους ασθενέστερους Έλληνες. 

Χωρίς ικανή, παραγωγική και κανοναρχούμενη δημόσια διοίκηση είναι αδύνατο

να επιτύχει οποιοδήποτε σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Ήδη από το 1947, 

όταν ετοιμαζόταν το σχέδιο Μάρσαλ,  οι απεσταλμένοι της αμερικανικής

κυβέρνησης προειδοποιούσαν με επιμονή στις εκθέσεις τους,  ότι το σχέδιο

Μάρσαλ θα αποτύχει,  αν δεν αλλάξει το διεφθαρμένο κράτος και αν το

φορολογικό σύστημα εξακολουθήσει να ευνοεί μια μικρή κάστα ευημερούντων

Ελλήνων,  ενώ εξουθενώνει την ίδια ώρα την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. 

Δεν υπήρξαμε ποτέ συνεπείς στην εκπλήρωση των δύο αυτών μέγιστων εθνικών

υποχρεώσεών μας. Τώρα πρέπει να συναντηθούμε οριστικά με το καθήκον μας. 

Είναι βέβαιο, ότι όλα αυτά θα συνοδευτούν από ένα νέο ορυμαγδό εκφοβισμών

και τρόμου του ελληνικού λαού,  με καμβά την έξοδο της Ελλάδας από την

ευρωζώνη.  Το επόμενο,  συνεπώς,  ερώτημα είναι,  αν μπορούν οι δανειστές να

μετατρέψουν την απειλή και τον τρόμο σε πραγματικότητα.  

Το σύνηθες επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι διαχειριστές του φόβου είναι ότι, 

ναι μεν οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν προβλέπουν νομικό καταναγκασμό για την

αποβολή μιας χώρας από την ευρωζώνη,  μπορούν όμως να χρησιμοποιήσουν

άλλες πρακτικές μεθόδους για να οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ. 

Υπονοούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ θα διακόψουν τις δανειακές

παροχές προς τη χώρα μας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα σταματήσει τη

χρηματοδότηση προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.  Η απειλή αυτή είναι

αδύνατο να πραγματοποιηθεί χωρίς    καταλυτικές αρνητικές συνέπειες για τη

συνοχή της ευρωζώνης και γενικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι διαχειριστές του

φόβου  «ξεχνούν»  να μιλήσουν για τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής των

δανειστών.  Κατ’  αρχήν η διακοπή των δανειακών παροχών προς την Ελλάδα πρακτικά

σημαίνει ότι θα παύσει και η εξυπηρέτηση των δανείων τους, διότι από τα 130 δις

δανείων που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο του δεύτερου μνημονίου,  ελάχιστα

χρήματα αφορούν τις εσωτερικές ανάγκες της Ελλάδας, καθώς σχεδόν το σύνολο

των χρημάτων εξυπηρετεί την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Επίσης, αν η

Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα διακόψει την παροχή ρευστότητας προς το

ελληνικό τραπεζικό σύστημα, η κατάρρευση του τελευταίου θα σημάνει σε λίγη

ώρα τη μετάδοση της κρίσης και την κατάρρευση των τραπεζικών συστημάτων

των ευπαθών οικονομιών του υπόλοιπου ευρωπαϊκού νότου.  Το χτύπημα των

αγορών με τη μορφή της μαζικής εκροής κεφαλαίων από τις χώρες του νότου

μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση της Ευρωζώνης.  Το στερεότυπο που

χρησιμοποιούν αρκετοί ξένοι οικονομικοί και θεσμικοί παράγοντες, ότι δηλαδή η

διαχείριση της ελληνικής διάσωσης είναι φθηνότερη από τη διαχείριση μιας

πιθανής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ,  στηρίζεται σε παρόμοιες με τις

παραπάνω εκτιμήσεις.  

Στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε πώς άλλες χώρες

αντιμετώπισαν τη δική τους κρίση. Το ισλανδικό παράδειγμα είναι διαφωτιστικό

και πολλαπλώς διδακτικό.  Όταν κατέρρευσαν οι ισλανδικές τράπεζες και

πτώχευσε αυτή η μικρή χώρα,  μια συμμαχία του ΔΝΤ και ορισμένων

βορειοευρωπαϊκών χωρών αποφάσισε να χρηματοδοτήσει την

ανακεφαλαιοποίηση των ισλανδικών τραπεζών, με τη συμφωνία να αναλάβει το

βάρος της αποπληρωμής των δανείων ο λαός της Ισλανδίας,  ο οποίος δεν

ευθυνόταν σε τίποτε για την πτώχευση των τραπεζών της χώρας του. Παρότι η

ισλανδική κυβέρνηση έκανε δεκτό τον όρο αυτό,  ο Ισλανδός Πρόεδρος της

Δημοκρατίας απαίτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για να αποφανθεί ο

ισλανδικός λαός, αν θα αποδεχόταν τη μοίρα που του όρισαν οι δανειστές. Κύμα

«οργής»,  απειλών και εχθρικών αντιδράσεων ξεσηκώθηκε από τις αγορές και

τους δανειστές σε βάρος της Ισλανδίας.  Ο Ισλανδός Πρόεδρος επέμεινε και σε

δύο δημοψηφίσματα που ακολούθησαν, οι Ισλανδοί αποφάσισαν δημοκρατικά να

υπερασπιστούν την εθνική τους αξιοπρέπεια,  να αρνηθούν τους όρους των

δανειστών και να μην φορτωθούν στους ώμους τους επαχθή βάρη για τα οποία

δεν ευθύνονταν.  Οι δανειστές,  όχι μόνο δεν  «τιμώρησαν»  την Ισλανδία,  αλλάαναγκάσθηκαν να συνεργαστούν με την ισλανδική κυβέρνηση και την κοινωνία

των πολιτών,  αναζητώντας άλλες πρόσφορες λύσεις που κυρίως υπέδειξαν οι

ευφάνταστοι Ισλανδοί. 

Συμπερασματικά.  Η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση που βιώνει

σήμερα, αλλά με ριζικά διάφορο τρόπο από αυτόν που της έχουν επιβάλλει και

ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ο ελληνικός λαός μπορεί να συγκροτήσει

την προοπτική του και να ελπίσει και πάλι στο μέλλον του, αρκεί να αρνηθεί την

υποταγή στο φόβο και τη φενάκη της απειλής. Η Ελλάδα διαθέτει λύσεις, διαθέτει

ακόμα και τώρα διαπραγματευτικά επιχειρήματα, αρκεί λύσεις και επιχειρήματα

να τα συνθέσουν σε ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο οι δημιουργικές πολιτικές και

κοινωνικές δυνάμεις της χώρας μας και πάνω σε αυτό το σχέδιο να οικοδομήσουν

τη νέα εθνική συναίνεση.  Η κρίση, ο φόβος και η λύση

Το πακέτο  «διάσωσης»  της Ελλάδας,  όπως μορφοποιήθηκε στα μνημόνιασυνεργασίας με την τρόικα,  έχει ήδη οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο.  Η οικονομίακαταστρέφεται και η κοινωνία διαλύεται.  Αν εξαιρέσει κανείς τη μείωση τουελλείμματος, όλα τα υπόλοιπα συνθέτουν εικόνα αποσύνθεσης. Η ύφεση στο τέλοςτου έτους θα υπερβεί το 7%, ενώ σωρευτικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια έφτασε στοεξωφρενικό ποσοστό του -18,5%.  Ο παραγωγικός ιστός διαλύεται,  το κοινωνικόκράτος καταρρέει,  ένας στους τέσσερις Έλληνες είναι άνεργος,  η φτώχειακαταρρακώνει την αξιοπρέπεια πολλών πολιτών,  οι δημόσιες περιουσιακές αξίεςευτελίζονται. Η θεσμική συγκρότηση της Δημοκρατίας αποσαρθρώνεται μέσα σε ένακαθεστώς φόβου και απογοήτευσης. Όσοι επιβάλλουν το φόβο συνήθως αυθαιρετούνκαι όσοι τον υφίστανται οδηγούνται στη σιωπή,  στην ισοπεδωτική άρνηση ή στηνεπιλογή ακραίων πολιτικών εκπροσωπήσεων.
Οι δανειστές,  τα καθεστωτικά κόμματα και θηριώδεις επικοινωνιακοί μηχανισμοί, διεθνείς και εγχώριοι,  καλλιεργούν συστηματικά τη βασανιστική και εξευτελιστικήιδέα της μιας και μοναδικής λύσης,  της μιας και μοναδικής πολιτικής:  αυτής πουασκείται. Κατ΄αυτούς, κάθε τι άλλο συνιστά καταστροφή, κάθε διαφορετική επιλογήσημαίνει εξοστρακισμό από την περιοχή της ασθμαίνουσας ευημερίας,  κάθεεναλλακτική σκέψη για την οργάνωση της συλλογικής μας προσπάθειας σημαίνει τηναπώλεια όσων έχουν «προγραμματίσει» ότι αρκούν στους Έλληνες.
Η σύγχρονη τραγωδία της πατρίδας μας συνίσταται στο ότι, εν μέσω της μεγαλύτερηςμεταπολεμικής κρίσης της, στερείται της ύπαρξης εθνικής αστικής τάξης,  επαρκούςπολιτικής ηγεσίας και διανοουμένων.
Η έλλειψη συγκροτημένης εθνικής αστικής τάξης εξηγεί το οδυνηρό κενό μιαςστοιχειώδους οικονομικής και παραγωγικής στρατηγικής.
Η έλλειψη επαρκούς πολιτικής ηγεσίας εξηγεί την αδυναμία διαμόρφωσης ενόςστιβαρού πολιτικού σχεδίου για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Τέτοιο πολιτικόσχέδιο προϋποθέτει πολιτικούς ηγέτες που διαθέτουν την ηθική και το δημόσιοσθένος να ενεργούν σύμφωνα με το γενικό δημόσιο συμφέρον, αντί να τρέχουν πίσωαπό τις εντολές δανειστών και χρηματοπιστωτικών κέντρων.
Η έλλειψη διανοουμένων στερεί την Ελλάδα από τις πιο δημιουργικές φωνέςανθρώπων,  που διαθέτουν εκείνο το ανεξάντλητο πάθος της ανυπακοής σε καθετίλεκιασμένο, καθεστωτικό και υπονομευτικό της ανθρώπινης αξίας.
Υπάρχει άλλος δρόμος για να βγούμε από την κρίση;  Υπάρχει.  Χρειάζεται μιαδιαφορετική εθνική στρατηγική,  οργανωμένη στη βάση μιας νέας εθνικήςσυναίνεσης, πρώτο βήμα της οποίας θα είναι να αποκτήσουμε διαφορετικό πλαίσιοδιαπραγματεύσης με τους δανειστές.  Το νέο και διαφορετικά προσανατολισμένοπλαίσιο διαπραγμάτευσης με την τρόικα πρέπει να ορίζεται από τις ακόλουθεςεπιδιώξεις:
1) Να χαλαρώσει η άγρια δημοσιονομική προσαρμογή, ώστε να βγούμε από τοφαύλο κύκλο σκληρή λιτότητα – ύφεση - νέα λιτότητα, με προστασία των πιοαδύναμων κοινωνικών ομάδων και με εισοδηματική σταθερότητα,  ώστε νακρατηθεί ενεργή η ζήτηση και συνεπώς η αγορά. Η βάρβαρη συμπίεση τουεισοδήματος,  η εξαντλητική φορολόγηση και η διαρκής μείωση τουπρογράμματος δημοσίων επενδύσεων έχουν ήδη ρημάξει οικονομία καιπολίτες.
2) Να αξιοποιηθούν,  μετά από διαπραγμάτευση,  πόροι της ΕυρωπαϊκήςΤράπεζας Επενδύσεων και διατεθειμένοι πόροι του ΕΣΠΑ,  στο πλαίσιοσυγκεκριμένου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Η Ελλάδαεπείγεται να παράξει πλούτο πριν τον διανείμει στους πολίτες της, πράγμα πουσημαίνει ότι χρειάζεται να αναπλάσει τον παραγωγικό ιστό της.
3) Να μην εγγραφούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος τα κεφάλαια που χορηγούνταιγια την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Έτσι, άλλωστε, συμφωνήθηκε γιατην Ισπανία και την Ιταλία στο Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
4) Να διαγραφεί μέρος του δημόσιου χρέους που διακρατείται από τον επίσημοτομέα,  δηλαδή από τα κράτη-δανειστές και την Ευρωπαϊκή ΚεντρικήΤράπεζα. Ειδικά για την τελευταία, είναι αδιανόητο να κερδοσκοπεί σε βάροςχώρας που δοκιμάζεται, αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα από τη δευτερογενήαγορά στο 40% περίπου της ονομαστικής τους αξίας και αξιώνοντας μετά απότην Ελλάδα την αποπληρωμή τους στο 100%  της ονομαστικής τους αξίας. Προηγήθηκε  «κούρεμα»  στον ιδιωτικό τομέα,  αν και από αυτό επλήγησανκυρίως τα ασφαλιστικά μας ταμεία,  μικροομολογιούχοι και οι ελληνικέςτράπεζες.
5) Να αξιωθεί η πληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας από τηστιγμή που η ελληνική οικονομία περιέλθει σε τροχιά ανάπτυξης  (ρήτραύφεσης).  Δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει μια χώρα που,  υπό καθεστώςληστρικών όρων και ενώ η μείωση του ΑΕΠ της στο τέλος του 2012 θα είναιστο ύψος τουλάχιστον του 7%,  της ζητείται ταυτόχρονα να πληρώνει τιςδανειακές της υποχρεώσεις.
Αυτές τις επιδιώξεις πρέπει να διαπραγματευτεί με τους δανειστές μια σοβαρήελληνική κυβέρνηση, μένοντας προσηλωμένη στους στόχους της και κρατώνταςαταλάντευτη στάση. Το ερώτημα που αμέσως εγείρεται, είναι τι θα συμβεί, αν οιδανειστές αρνηθούν τέτοια διαπραγμάτευση.  Στην περίπτωση αυτή,  η ελληνικήκυβέρνηση πρέπει μονομερώς να ενεργοποιήσει τη ρήτρα της ύφεσης, δηλαδή νακαταστήσει σαφές ότι θα αρχίσει να αποπληρώνει τις δανειακές υποχρεώσεις τηςαπό τη στιγμή που θα αρχίσει και πάλι να αυξάνεται το Ακαθάριστο ΕγχώριοΠροϊόν της,  με την παράλληλη υπόμνηση προς όλους ότι η Ελλάδα ουδέποτεστην ιστορία της παρέβη τις δανειακές τις υποχρεώσεις. Την ίδια ώρα θα πρέπεινα είναι έτοιμη να αλλάξει άρδην τους φορολογικούς μηχανισμούς και τοφορολογικό σύστημα καθώς και τον τρόπο λειτουργίας του κράτους.
Χωρίς αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα είναι αδύνατο νασυλλάβεις τον φοροδιαφεύγοντα πλούτο,  με συνέπεια κάθε προσπάθειαοικονομικού εξορθολογισμού να πλήττει πάντοτε τους ασθενέστερους Έλληνες. Χωρίς ικανή, παραγωγική και κανοναρχούμενη δημόσια διοίκηση είναι αδύνατονα επιτύχει οποιοδήποτε σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Ήδη από το 1947, όταν ετοιμαζόταν το σχέδιο Μάρσαλ,  οι απεσταλμένοι της αμερικανικήςκυβέρνησης προειδοποιούσαν με επιμονή στις εκθέσεις τους,  ότι το σχέδιοΜάρσαλ θα αποτύχει,  αν δεν αλλάξει το διεφθαρμένο κράτος και αν τοφορολογικό σύστημα εξακολουθήσει να ευνοεί μια μικρή κάστα ευημερούντωνΕλλήνων,  ενώ εξουθενώνει την ίδια ώρα την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν υπήρξαμε ποτέ συνεπείς στην εκπλήρωση των δύο αυτών μέγιστων εθνικώνυποχρεώσεών μας. Τώρα πρέπει να συναντηθούμε οριστικά με το καθήκον μας.
Είναι βέβαιο, ότι όλα αυτά θα συνοδευτούν από ένα νέο ορυμαγδό εκφοβισμώνκαι τρόμου του ελληνικού λαού,  με καμβά την έξοδο της Ελλάδας από τηνευρωζώνη.  Το επόμενο,  συνεπώς,  ερώτημα είναι,  αν μπορούν οι δανειστές ναμετατρέψουν την απειλή και τον τρόμο σε πραγματικότητα.
Το σύνηθες επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι διαχειριστές του φόβου είναι ότι, ναι μεν οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν προβλέπουν νομικό καταναγκασμό για τηναποβολή μιας χώρας από την ευρωζώνη,  μπορούν όμως να χρησιμοποιήσουνάλλες πρακτικές μεθόδους για να οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ. Υπονοούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ θα διακόψουν τις δανειακέςπαροχές προς τη χώρα μας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα σταματήσει τηχρηματοδότηση προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.  Η απειλή αυτή είναιαδύνατο να πραγματοποιηθεί χωρίς    καταλυτικές αρνητικές συνέπειες για τησυνοχή της ευρωζώνης και γενικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι διαχειριστές τουφόβου  «ξεχνούν»  να μιλήσουν για τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής τωνδανειστών.
Κατ’  αρχήν η διακοπή των δανειακών παροχών προς την Ελλάδα πρακτικάσημαίνει ότι θα παύσει και η εξυπηρέτηση των δανείων τους, διότι από τα 130 διςδανείων που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο του δεύτερου μνημονίου,  ελάχισταχρήματα αφορούν τις εσωτερικές ανάγκες της Ελλάδας, καθώς σχεδόν το σύνολοτων χρημάτων εξυπηρετεί την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Επίσης, αν ηΚεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα διακόψει την παροχή ρευστότητας προς τοελληνικό τραπεζικό σύστημα, η κατάρρευση του τελευταίου θα σημάνει σε λίγηώρα τη μετάδοση της κρίσης και την κατάρρευση των τραπεζικών συστημάτωντων ευπαθών οικονομιών του υπόλοιπου ευρωπαϊκού νότου.  Το χτύπημα τωναγορών με τη μορφή της μαζικής εκροής κεφαλαίων από τις χώρες του νότουμπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση της Ευρωζώνης.  Το στερεότυπο πουχρησιμοποιούν αρκετοί ξένοι οικονομικοί και θεσμικοί παράγοντες, ότι δηλαδή ηδιαχείριση της ελληνικής διάσωσης είναι φθηνότερη από τη διαχείριση μιαςπιθανής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ,  στηρίζεται σε παρόμοιες με τιςπαραπάνω εκτιμήσεις.
Στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε πώς άλλες χώρεςαντιμετώπισαν τη δική τους κρίση. Το ισλανδικό παράδειγμα είναι διαφωτιστικόκαι πολλαπλώς διδακτικό.  Όταν κατέρρευσαν οι ισλανδικές τράπεζες καιπτώχευσε αυτή η μικρή χώρα,  μια συμμαχία του ΔΝΤ και ορισμένωνβορειοευρωπαϊκών χωρών αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τηνανακεφαλαιοποίηση των ισλανδικών τραπεζών, με τη συμφωνία να αναλάβει τοβάρος της αποπληρωμής των δανείων ο λαός της Ισλανδίας,  ο οποίος δενευθυνόταν σε τίποτε για την πτώχευση των τραπεζών της χώρας του. Παρότι ηισλανδική κυβέρνηση έκανε δεκτό τον όρο αυτό,  ο Ισλανδός Πρόεδρος τηςΔημοκρατίας απαίτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για να αποφανθεί οισλανδικός λαός, αν θα αποδεχόταν τη μοίρα που του όρισαν οι δανειστές. Κύμα«οργής»,  απειλών και εχθρικών αντιδράσεων ξεσηκώθηκε από τις αγορές καιτους δανειστές σε βάρος της Ισλανδίας.  Ο Ισλανδός Πρόεδρος επέμεινε και σεδύο δημοψηφίσματα που ακολούθησαν, οι Ισλανδοί αποφάσισαν δημοκρατικά ναυπερασπιστούν την εθνική τους αξιοπρέπεια,  να αρνηθούν τους όρους τωνδανειστών και να μην φορτωθούν στους ώμους τους επαχθή βάρη για τα οποίαδεν ευθύνονταν.  Οι δανειστές,  όχι μόνο δεν  «τιμώρησαν»  την Ισλανδία,  αλλάαναγκάσθηκαν να συνεργαστούν με την ισλανδική κυβέρνηση και την κοινωνίατων πολιτών,  αναζητώντας άλλες πρόσφορες λύσεις που κυρίως υπέδειξαν οιευφάνταστοι Ισλανδοί.
Συμπερασματικά.  Η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση που βιώνεισήμερα, αλλά με ριζικά διάφορο τρόπο από αυτόν που της έχουν επιβάλλει καιακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ο ελληνικός λαός μπορεί να συγκροτήσειτην προοπτική του και να ελπίσει και πάλι στο μέλλον του, αρκεί να αρνηθεί τηνυποταγή στο φόβο και τη φενάκη της απειλής. Η Ελλάδα διαθέτει λύσεις, διαθέτειακόμα και τώρα διαπραγματευτικά επιχειρήματα, αρκεί λύσεις και επιχειρήματανα τα συνθέσουν σε ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο οι δημιουργικές πολιτικές καικοινωνικές δυνάμεις της χώρας μας και πάνω σε αυτό το σχέδιο να οικοδομήσουντη νέα εθνική συναίνεση.

Η Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ Λούκα Τ. Κατσέλη σε συνέντευξή της με τον Νικόλα Καμακάρη στον ALPHA 989 22/09/12

Η συνέντευξη της Προέδρου μας στον ραδιοφωνικό σταθμό ALPHA 989 22/09/2012

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ» ΛΟΥΚΑΣ Τ. ΚΑΤΣΕΛΗ ΣΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΚΑΛΑΡΡΥΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ Ε/Φ «ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ» 20/09/2012

Ποιες ήταν οι επιπτώσεις της καθυστέρησης στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ότι δεν έγινε από την πρώτη στιγμή όταν διαγνώστηκε το πρόβλημα;

Η καθυστέρηση στην αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους επέφερε πιο επώδυνα μέτρα, μεγαλύτερη ύφεση στην Ελληνική οικονομία  και χειρότερες προοπτικές για ανάκαμψη των επενδύσεων και της οικονομικής δραστηριότητας.  Η καθυστέρηση όμως αυτή, με την ανοχή αν όχι ενεργό συμμετοχή της κας Μέρκελ και του κου Σαρκοζί ,ωφέλησε το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα καθώς οι περισσότερες μεγάλες Ευρωπαϊκές τράπεζες κατόρθωσαν να «ξεφορτώσουν» στο διάστημα Δεκεμβρίου 2009 και Δεκεμβρίου 2011 Ελληνικά ομόλογα αξίας πάνω από 100 δις, περιορίζοντας τις ζημιές τους στο ελάχιστο.

Δυστυχώς, η Ελληνική κυβέρνηση δεν εκμεταλλεύτηκε το μεγάλο άνοιγμα των Ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε Ελληνικά ομόλογα για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική της δύναμη απέναντι στους εταίρους μας.

Το ίδιο λάθος επαναλαμβάνει η σημερινή Κυβέρνηση:  Αντί να προτάξει την ανάγκη περαιτέρω αναδιάρθρωσης του χρέους και επανεκκίνησης της οικονομίας και, στο πλαίσιο αυτό, να διαπραγματευθεί συμβατά δημοσιονομικά μέτρα, έχει εγκλωβιστεί, για άλλη μια φορά, στην αδιέξοδη λογική της λιτότητας, που θα επιδεινώσει αντί να βελτιώσει τις προοπτικές εξόδου από την κρίση. Για άλλη μια φορά οι πιστωτές μας κερδίζουν χρόνο σε βάρος μας.

Ως υπουργός τότε, θυμάστε να είχαν γίνει συζητήσεις για την αναγκαιότητα της αναδιάρθρωσης πριν η Ελλάδα προσφύγει στο μηχανισμό; Να υπήρχαν εισηγήσεις προς την κυβέρνηση ή ανεπίσημες συζητήσεις;

Απ’ ότι γνωρίζω, υπήρξαν μόνο άτυπες συζητήσεις.  Προσωπικά, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, είχα υπογραμμίσει δημοσίως την ανάγκη άμεσης παρέμβασης στην αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ για την ανακοπή της κερδοσκοπικής επίθεσης που εξαπολύθηκε από τους διαχειριστές κεφαλαίων και τη μείωση του κόστους δανεισμού της χώρας.  Η επίσημη και δημόσια θέση, τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του Υπουργού Οικονομικών που είχε την ευθύνη των διαπραγματεύσεων, ήταν κάθετα αντίθετη με την επιλογή της αναδιάρθρωσης, τουλάχιστον μέχρι τον Μάιο του 2011.  Το σκεπτικό τους ήταν ότι αυτή θα αποσταθεροποιούσε το τραπεζικό σύστημα, τα ασφαλιστικά ταμεία και την αξιοπιστία της χώρας.

Εξαντλήθηκαν οι επιλογές πριν προσφύγουμε στο μηχανισμό;

Εφόσον βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο και το κόστος δανεισμού είχε γίνει απαγορευτικό, η ανάγκη χρηματοδότησης ήταν πιεστική και η προσφυγή στο Μηχανισμό κατέστη αναπόφευκτη.  Η διάγνωση όμως του προβλήματος ήταν λανθασμένη και το φάρμακο επικίνδυνο: η κρίση υπερχρέωσης και φερεγγυότητας όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αλλά επιδεινώνεται από πολιτικές βίαιης λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής, αλόγιστων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και δραματικής αύξησης του φορολογικού βάρους.  Αυτή η πολιτική δεν έχει πετύχει πουθενά.  Σκοτώνει την πραγματική οικονομία και εξαθλιώνει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών με κύρια θύματα τους νέους.  Σε παλαιότερη συνέντευξή μου είχα προειδοποιήσει ότι «το φάρμακο της Τρόικας σκοτώνει».  Παρά το γεγονός ότι τα αρνητικά αποτελέσματα είναι ορατά, η κυβέρνηση εξακολουθεί να χορηγεί το ίδιο φάρμακο σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις.

Επαναλαμβάνεται τα τρία τελευταία χρόνια η ίδια συνταγή από την τρόικα με τα γνωστά αποτελέσματα. Τώρα έχουμε ακόμα μια δόση της ίδιας πολιτικής. Βγαίνει αυτό το πρόγραμμα;

Το πρόγραμμα δεν βγαίνει.  Η αγορά το έχει προεξοφλήσει.  Το ΔΝΤ το επισημαίνει με κάθε ευκαιρία.  Η πρόσφατη έκθεση του ΚΕΠΕ το τεκμηριώνει.  Δυστυχώς όμως, ούτε η κυβέρνηση ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι είναι διατεθειμένοι να το παραδεχθούν, δημοσίως τουλάχιστον, μέχρι να ψηφισθούν τα μέτρα.  Μέτρα όμως που θα βαθύνουν την ύφεση, θα διογκώσουν την ανεργία και θα οδηγήσουν την οικονομία σε γενικευμένη στάση πληρωμών.  Η εξήγηση θα πρέπει να αναζητηθεί σε πολιτικές σκοπιμότητες και ιδεολογικές αγκυλώσεις.  Η Κυβέρνηση προσπαθεί να αποδείξει στους εταίρους μας ότι είναι «καλή μαθήτρια».  Προβάλλει το ανεδαφικό επιχείρημα ότι αυτή είναι η μόνη στρατηγική που αποδίδει και διασφαλίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ.  Έτσι, θα παρουσιαστεί ως μεγάλη νίκη και πολιτική επιβράβευση η προαποφασισμένη επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής του προγράμματος, παρόλο που θα διογκώσει ακόμα περισσότερο το χρέος.  Δυστυχώς όμως, επειδή το πρόγραμμα δεν βγαίνει, αναγκαστικά θα ανατραπεί.  Ελπίζω με δημοκρατικές διαδικασίες και όχι μέσα από κοινωνικές εκρήξεις και βίαιους πολιτικούς κλυδωνισμούς.  Όσον αφορά τους εταίρους μας, για μια ακόμη φορά, κερδίζουν χρόνο για να στηρίξουν το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, να προωθήσουν εναλλακτικά σχέδια διάσωσης της Ισπανίας και της Ιταλίας και να νομιμοποιήσουν στα μάτια των ψηφοφόρων πολιτικές επιλογές που απέτυχαν.

Λέτε σε λίγους μήνες να ζητούν και νέα μέτρα;

Όπως σας είπα, το νέο πακέτο των 11,5 δις ευρώ θα βαθύνει την ύφεση και θα καταστήσει ακόμα πιο δύσκολη την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και της βιωσιμότητας του χρέους.  Η Τρόικα θα επιμείνει σε πρόσθετες περικοπές και μέτρα και σε ιδιωτικοποιήσεις – εξπρές που ενέχουν κίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον.  Πολύ φοβάμαι ότι η κοινωνική έκρηξη θα είναι τότε αναπόφευκτη.

Βλέπετε νέο "κούρεμα";

Το χρέος, με τα μέτρα που λαμβάνονται, γίνεται ολοένα και λιγότερο βιώσιμο.  Η νέα αναδιάρθρωση έχει ήδη προεξοφληθεί από τις αγορές αλλά, πιστεύω, και από τους ίδιους τους δανειστές μας.  Είναι ζήτημα χρόνου να γίνει.  Θα γίνει όμως αφού πρώτα ,όπως είπα, ψηφισθούν τα μέτρα ώστε να παρουσιασθεί η νέα αναδιάρθρωση ως επιβράβευση.

Έχετε θέσει θέμα αντικατάστασης της σύνθεσης των επικεφαλής της τρόικας; Γιατί;

Είχα υποστηρίξει ότι η νέα κυβέρνηση θα έπρεπε να ζητήσει αλλαγή της σύνθεσης της Τρόικα, ώστε να υπάρξει αντικειμενική και ανεξάρτητη αξιολόγηση του προγράμματος. Από τη στιγμή όμως που η τρικομματική κυβέρνηση μετά τις εκλογές εγκατέλειψε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης και συνεχίζει την ίδια πολιτική, δεν αισθάνθηκε καμιά ανάγκη προβολής ενός τέτοιου αιτήματος.

Αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση δεν τα βρίσκει με την τρόικα για μέτρα και οδηγούνται οι διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο. Θεωρητικά μιλάμε διότι μάλλον αποκλείεται να μην τα βρει. Επανέρχεται το σενάριο εξόδου από το ευρώ;

Η απειλή εξόδου της χώρας από το ευρώ στερείται νομικής θεμελίωσης και οικονομικής λογικής.  Η απειλή διακοπής δανειακών παροχών, αν πραγματοποιείτο, θα σήμαινε την παύση εξυπηρέτησης δανείων, θα αποσταθεροποιούσε το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, θα δημιουργούσε αλυσιδωτές επιπτώσεις σε άλλα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης και θα απειλούσε το ίδιο το ευρώ.  Γι’ αυτό το δίλημμα αυτό ήταν και παραμένει ψευδεπίγραφο. Χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να νομιμοποιήσει την πολιτική της λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο πως εκτιμάτε ότι  θα τελειώσει αυτή η κρίση;

Η Ευρωζώνη θα αναγκασθεί να στηρίξει χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία με μεγάλο κόστος και να δεχθεί το αυτονόητο: να υπάρξει συστημική και ορθολογική διαχείριση της κρίσης υπερχρέωσης, με παρεμβάσεις της ΕΚΤ ή /και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας στη δευτερογενή αγορά ομολόγων και για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών χωρίς επιβάρυνση του δημοσίου χρέους.  Η θεσμική ενίσχυση της ΕΚΤ θα επιτρέψει επίσης στο ΔΝΤ ν’ αποχωρήσει από τη συμμετοχή του στα Ευρωπαϊκά Προγράμματα Στήριξης, πράγμα που εκτιμώ ότι επιθυμεί.  Μια τέτοια όμως προοπτική ενέχει σημαντικούς κινδύνους για την Ελλάδα που, ως ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι οι όποιες θετικές ρυθμίσεις για άλλες χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει να αφορούν και τη χώρα μας.

Συνέντευξη Προέδρου ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, Λούκας Τ. Κατσέλη στον Alpha 98.7.

«Αντί να επικεντρωθεί η προσοχή μας στο να εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα του χρέους και η δυνατότητα της χώρας να αυτοχρηματοδοτηθεί, επιμένουμε στη λήψη μέτρων που βαθαίνουν την ύφεση, διογκώνουν την ανεργία και οδηγούν σε στάση πληρωμών», τόνισε η Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ Λούκα Τ. Κατσέλη σε συνέντευξή της με τους δημοσιογράφους Δημήτρη Σταυρόπουλο και Δήμο Βερύκιο, στην εκπομπή «Οι Αντίθετοι» του ραδιοφωνικού σταθμού Alpha 98,7.

Επεσήμανε ότι ούτε η κυβέρνηση ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι μαθαίνουν από τα λάθη που έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια και συνεχίζουν την ίδια καταστροφική πολιτική.

Η κα Κατσέλη ζήτησε από την κυβέρνηση συγκεκριμένες διασφαλίσεις ότι μέρος από τα 18 δις ευρώ που θα διοχετευθούν προς τις τράπεζες στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης θα κατευθυνθεί προς επιχειρήσεις για την τόνωση της ρευστότητας στην αγορά. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε «δεν ακούω να γίνεται αυτή η κουβέντα».

Σχετικά με την κατάθεσή της στον οικονομικό εισαγγελέα, η κα Κατσέλη είπε ότι το ζήτημα δεν είναι ποινικό, αλλά πολιτικό. Ανέφερε ότι η βιωσιμότητα του χρέους, ακόμα και η επιλογή της αναδιάρθρωσης, θα έπρεπε να βρίσκεται από την αρχή στο επίκεντρο της πολιτικής του οικονομικού επιτελείου – ήδη από το 2010, ώστε να κερδηθεί χρόνος, καθώς τον Οκτώβριο του 2011 ήταν πλέον πολύ αργά.

Οι κερδοσκόποι, είπε η κα Κατσέλη, εξακολουθούν να κερδίζουν τεράστια ποσά από τα παιχνίδια στις αγορές. Ανέφερε ότι μεταξύ Δεκεμβρίου 2009 και Ιουνίου 2012, οι Ευρωπαϊκές τράπεζες «ξεφορτώθηκαν» Ελληνικά ομόλογα αξίας 48 δις ευρώ, με αποτέλεσμα να περιορίσουν τις ζημιές τους από την αναδιάρθρωση. Με αυτόν τον τρόπο πραγματοποιήθηκε μια τεράστια αναδιανομή πόρων από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους και τους Έλληνες πολίτες προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η κα Κατσέλη χαρακτήρισε, τέλος, πολύ θετική – αν και καθυστερημένη – την απόφαση του Κ. Ντράγκι να παρεμβαίνει ενεργά και για όσο χρειάζεται η ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά, κάτι, που όπως είπε, θα έπρεπε να έχει γίνει από το 2010.

Δηλώσεις προέδρου Κοινωνικής Συμφωνίας Λούκας Τ. Κατσέλη μετά την κατάθεσή της ως μάρτυρα στους εισαγγελείς κ.κ. Πεπόνη και Μουζακίτη.

Δημοσιογραφος.: Είχατε πει από πολύ νωρίς ότι το φάρμακο της Τρόικας σκοτώνει. Αυτό το επαναλάβατε και στην κατάθεση σας στο κύριο Πεπόνη ;
Λούκα Κατσέλη: Η κατάθεση μου είχε δυο σκέλη, το πρώτο αφορούσε τις επίμαχες δηλώσεις του κυρίου Ρουμελιώτη σχετικά με την ενημέρωση του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Οικονομικών για τις θέσεις του ΔΝΤ και κυρίως του κυρίου Στρος Καν. Σ’ αυτό ανέφερα στον εισαγγελέα ότι δεν είχα καμία γνώση γιατί δεν συμμετείχα στις επαφές αυτές.
Το δεύτερο σκέλος αφορούσε στην ίδια την κρίση και τη διαχείριση της και επανέλαβα στους εισαγγελείς την πάγια θέση μου την οποία έχω εκφράσει και δημοσίως. Ότι η ουσιαστική κρίση χρέους της Ελλάδας και η κρίση ανταγωνιστικότητας δεν λύνεται με πολιτικές βίαιης λιτότητας και δημοσιονομικής απότομης προσαρμογής, αλλά απαιτεί μια συντονισμένη πολιτική με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για αναδιάρθρωση του χρέους, μείωση του κόστους δανεισμού και αναπτυξιακά μέτρα.
 Δημ.: Έγιναν σε κάποια φάση λάθη;
 Λ.Κ.: Δυστυχώς τα λάθη εξακολουθούν να γίνονται και τώρα. Η χώρα αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα εδώ και δυο χρόνια. Ουσιαστικά, δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της διαχειρισιμότητας και βιωσιμότητας του χρέους, αλλά  παίρνονται μέτρα τα οποία δυστυχώς δυσχεραίνουν το πρόβλημα και οδηγούν τη χώρα σε βαθιά ύφεση, με μεγαλύτερη ανεργία και τελικά διευρύνουν τα ελλείμματα.
 Δημ.: Υπήρξε ενημέρωσή σας από τον κύριο Ρουμελιώτη?
 Λ.Κ.: Είχαμε ιδιωτικές συζητήσεις όπως και με άλλους οικονομολόγους για το τι δέον γενέσθαι. Δεν υπήρχε όμως επίσημη θέση από το ΔΝΤ.